#دلنوشته #یک_مادر #با_خدا این روزهایم را از من میپذیری ؟ میپذیری اگر در ماه مهمانی ات ، به خاطر وظیفه ی تأمین غذای بنده ی کوچکت ، همراه تشنگی و گرسنگی روزه دارانت نیستم ؟ می پذیری نماز شب هایم را که به جای ۳۰۰ بار العفو ، ۱۳۰۰ بار پیش پیش لا لا می گویم ؟ از من میپذیری اگر به جای سجده ی شکر بعد از نماز هایم ، برای پسر کوچکم اسب می شوم و با چادر گل گلیم دور خانه میچرخم و میخندم ؟ میپذیری اگر گاهی تعقیبات نماز صبحم به جای تسبیح و حمد تو ، در خواب خستگی شب بیداری ها میگذرد ؟ میدانم خیلی وقت ها مقصر منم که نمی توانم به خوبی جمع کنم بینشان را ، اما یقین دارم که تو میپذیری ... حسرت دعاهای نخوانده را ، زیارت های نرفته را ، روزه های نگرفته را ، سحر های خفته را ، میدانم میپذیری ... فطرت را تو آفریدی ، و فطرت من می گوید « مادر شو ! مادری کن » مادری نور عشقی است که تو از نور خودت در سینه ی من به ودیعه گذاشتی ... محبت ، بخشش ، پرورش ، تربیت ، تغذیه ، تأمین ، مدد ، عطوفت ، خیرخواهی ، آغوش همیشه باز ، دست همیشه گرم ... اینها که ویژگی های توست ! اصلا ، مادری ، خود تویی .. @tarbiyatesheie