ما جا مانده از هیئت ها ما بچه کوچک دارها ما مشکوک به ناقل بودن ها ما قرنطینه ها ما اهل بیشتر رعایت کردن ها... اصلا همه ما خانه نشین های این شب ها و روزها از شما که با سختی ماسک و فاصله اجتماعی و رعایت های دقیق، باز هم رفتید و چراغ مجالس عزا را روشن نگه داشتید ممنونیم! دل ما که در سکوت و تنهایی و غربت خانه هایمان زیر پرچم کوچک روی دیوار اتاق نشسته ایم و اشک می ریزیم به بودن شما به دعاهایتان به غوغای ناله و اشکهای با رعایت تان گرم است! چه خوب شد که رفتید و نگذاشتید شهر مان، سوت و کور و تاریک بماند... چه خوب که همه با هم، در پناه حسینیم! حقا که عالم از این خوب تر، پناه ندارد...