حواس مان به مردم است؟ او که دردی را تحمل می کند فقط دارد درد را تحمل می کند ولی وقتی تصور کند 🔹 پرستار جدید هم نابلد است و 🔹دردش دوایی ندارد 🔹هر روز هم بدتر می شود 🔹 عده ای هم قربه الی الله مدام زخمش را نمک می زنند والقا می کنند که دردت بی درمان است، چه حالی خواهد شد؟ 🔻به خیال مان آماده کنشگری انقلابی می شود؟نه؛ هرگز. انقلاب کردن هم "عقلانیت و امید" می خواهد نه "جنون" ویک "خروار افسردگی". با تزریق یاس، تازه باروت می شود وخودش را آتش می زند. افسوس که بعضی از ما به جنبه های جامعه شناختی و روانشناختی مطالبه‌گری مان کوچک ترین توجهی نداریم.فقط می خواهیم بگوییم که گفته باشیم؛لابد برای قیامت مان! یک راه هم شاید این باشد: ۵.زخم ها را ببینیم.وسع و"تلاش" و "صداقت" پرستارش را هم ببینیم. حرفهایش را هم بشنویم. بعد مطالبه گر شویم؛البته نه به سان تافته های جدا بافته ای که همه را غیرصالح و نااهل می پندارند وبه اسم دفاع از مردم،روان شان را تیرباران می کنند. مطالبه گر باش نه طلبکار و پرخاشگر و ناامید؛ نشانه اش هم "طعنه" ای است که وقت دیدن دردها لای فکرت چرخ می زند و گفتنش آرامت می کند،ولی بخاطر خدا و آرامش مردم به زبانش نمی آوری ولی نسخه هایت را به گوش کارگزاران می رسانی.