امام جعفر صادق علیه السلام در ۱۷ ربیع الاول سال 83 هق متولد و ۶۵ سال از عمر پربرکتش، با حکومت ۱۰ تن از اُمویان و دو تن از عباسیان رو به رو بود. ایشان در 31 سالگی عهده دار امامت شد و در فضای آشفته ی اشتغال امویان و عباسیان به درگیری های دامنه دار برای حکمرانی، حضرت توانست از این فرصت پیش آمده بهره جوید و با منطقی ترین موضع گیری، بستر آرامی برای بهره گیری از علوم و فنون و عقاید راستین اسلام فراهم کند تا رهپویان حقیقت، از جرعه های زلال اندیشه های حضرتش سیراب گردند. عصر ایشان دوران دستاورد بزرگ مناظرات و رویارویی ایده ها و دوره همْتراز کردن دیدگاه های بشری بوده است. شیوه عملی ایشان، احیای اندیشه های شیعی و منسجم کردن خطوط مکتب و تنظیم خط فکری تشیّع بود. به همین دلیل، پیش از آنکه این مکتب عنوان دیگر یابد، «مذهب جعفری» نامیده شد. او حقایقی را در جهان آشکار ساخت که بالاتر از مرز زمان آن روز بود.پیشرفت فرهنگ و تمدن اسلامی، مرهون اقدام های ایشان است. منصور دوانیقی با کینه ای که از امام صادق (ع) ، و بیمی که از روی آوردن مردم به آن حضرت در دل داشت، آسوده نمی نشست تا اینکه به دست والی خود در مدینه، حضرت را با انگوری زهرآلود به شهادت رساند. او سپس حیله گرانه به گریه و زاری و عزاداری پرداخت و می گفت: مثل جعفربن محمّد کجا پیدا می شود؟  تاریخ نگاران نوشته اند تشییع جنازه شگفتی صورت گرفت که تا آن زمان بی سابقه بود! مسلمان و کافر، شیعه و سنی در آن شرکت داشتند!  سرانجام ششمین خورشید برج امامت را، در قبرستان بقیع و در کنار امام مجتبی (ع) و امام سجاد (ع) و امام باقر (ع) به خاک سپردند! التماس دعا