حضرت عبدالعظيم ولىّ امامان است؛ يعنى دوست نزديك و مطيع و پيرو امامان(ع) است و آنان را مطاع خود مى داند. در روايتى ديگر، ولىّ امامان چنين تفسير مى شود: ۰.... من كان للّه مطيعاً فهو لنا وليّ و من كان للّه عاصياً، فهو لنا عدؤ. ما تنال ولايتنا الا بالعمل و الورع ۱ ؛ ۰.در اين روايت امام به جابر مى گويد، هر كس مطيع خداوند است او ولىّ ما است و هر كس خدا را عصيان مى كند، او دشمن ما است ولايت ما جز با عمل و ورع دست يافتنى نيست. ۰.باز در روايتى مى خوانيم: «يا جابر، من أطاع اللّه و أحبّنا فهو وليّنا؛ اى جابر كسى كه خدا را اطاعت كند و ما را دوست بدارد، ولىّ ما است». از آنچه گفته شد؛ فهميده مى شود كه جمله «انت ولينا حقّاً» و ارجاع و اعتماد امام به وى، تا چه ميزان وثاقت حضرت عبدالعظيم را مى رساند. ۹. دعاى معصوم(ع) در حق او دعاى امام معصوم مستجاب است و اگر در حق كسى دعاكند به استجابت مى رسد. اين يك نكته درباره اصل دعا از سوى امام معصوم. نكته ديگر اينكه امام چه دعايى در حق عبدالعظيم حسنى كرده است. توجه به مضمون و محتواى دعاى امام نيز بسيار مهم است و ارجمندى حضرت عبدالعظيم را در نگاه امام ترسيم مى كند. به علاوه، مورد دعاى معصوم قرار گرفتن خود از ارزشهاى ويژه است؛ چون دعا نشانه رضايت دعاكننده از كسى است كه دعا مى شود. ۰.بنگريد: «ثبتك اللّه بالقول الثابت في الحياة الدنيا و الآخرة؛ خداوند تو را با گفتار ثابت و استوار در دنيا و آخرت استوار و ثابت سازد». https://eitaa.com/mahdixxv 📚۱.الكافى، ج ۲، باب الطاعة و التقوى، ح ۲.📚