من، تا به حال آیه الله سید کاظم حائری را از دور و فقط به نام می شناختم اما امروز با افتخار بر دستان مبارک او بوسه می‌زنم او این روزها، درس‌های جد بزرگوارش «حسین» را چه زیبا و جوانمردانه مشق کرد و با عبور کریمانه و حکیمانه از «همه نام ها و نشان ها»، در برهه ای حساس برای عراق و اسلام عزیز خود را «فدا» کرد تا قله‌های بلند و اوج زهد،ایثار، تدبیر،سیاست و ولایت پذیری را به ما بیآموزد و برای امت اسلام و ملت مظلوم عراق امنیت و سربلندی و افتخار به ارمغان آورد. در دورانی که تازه مسلمانانی با دو کلمه از اسلام و سیاست باد به غبغه زده و بدبینانه، فقط کاستی ها و لغزش ها را می‌بینند و به سیاه نمایی های مکرر و نقدهای روشنفکرانه، ساختارشکنانه و گاه وقیح خود از رهبری و نظام نوپای انقلاب دل خوش کرده‌اند این پیر عرفان و کوه عظیم دانش و تدبیر، با نگاهی عمیق به عمق استراتژیک جایگاه رهبری در مواجهه امروز اسلام با تمام دنیای کفر، از همه حرف ها و حدیث ها گذشت، ردای زعامت و مرجعیت به کناری گذاشت، لباس سربازی«ولایت» به تن کرد و صریح و حتی بی ذره ای ابهام و مجامله، به زعامت آیه الله العظمی خامنه ای«مد ظله» دوباره لبیک گفت چه فتنه ها که با این گذشت و تدبیر و بصیرت بر باد هوا رفت، چه خون‌ها و جان ها که حفظ شد و بر زمین نریخت و چه شقاق ها که به وفاق و امنیت و وحدت و برادری تبدیل شد. پیش از او نیز در تندباد حوادث و لغزش بزرگان، سرداران بزرگی مثل سلیمانی عزیز در دل آسمان تاریک تردیدها خوش درخشیدند، حجت، تمام کرده و با «والله»و «تاالله» راه از بیراه نشان دادند و در این مسیر سر و جان فدا کردند: علامات و«بالنجم»هم «یهتدون» همین ✋🏻 و سلامٌ علیهم یوم ولدوا و یوم ماتوا و یوم یبعثون حیا