سلام وقتتون بخیر بنده شخصیتی آروم و ساکت دارم غالب اوقات و تا وقتی با یکی صمیمی نشم نمیتونم خود واقعیم که اتفاقا خیلی مهربون و صمیمی هست رو نشون بدم ، بخاطر همین اکثریت منو ادم سرد و منزوی میدونن که حقیقت نداره . حتی چند سری هم با چندتا از دوستانم صحبت کردم همگی منو دوست داشتنی و مهربون میدونن و من مطمئنم که تا الان با اطرافیان خیلی خوب رفتار کردم . بخاطر شرایط کرونا مدتها بود رابطه کمرنگی با گروه دوستانم داشتم به طوری که کلا من رو فراموش کردن . الان متوجه میشم همه باهم رابطه خیلی خوب و صمیمی دارن و خیلی باهم وقت میگزرونن و فقط من تنها موندم . این حس طرد شدن واقعا تو روحیم تاثیر بدی گذاشته ، حس بی ارزشی دارم و غالبا ناراحتم و فقط سعی دارم پنهونش کنم ، دلم میخواد از همه فرار کنم . نمیدونم چی جوری با این حس بد تو وجودم کنار بیام، ممنون میشم اگه کمکم کنید. 🌹🍃 پاسخ کانال تربیتی همسران خوب، سرکار خانم سلام خدمت شما بزرگوار درک میکنم که از کاهش ارتباط خود با دوستان حقیقتا احساس بدی دارید. اولا اگر مدت زیادی هست که احساس ناراحتی زیادی میکنید به شکلی که حوصله ی انجام هیچ کاری ندارید یا از چیزی در زندگی خودتون لذت نمیرید، اگر به کلی از برقراری ارتباط اجتناب میکنید و برنامه معمول خواب یا غذای شما نسبت به قبل به هم خورده، توصیه میکنم حتما به شکل تلفنی یا حضوری با یک روان شناس امین و متعهد صحبت کنید. اگر این چنین نیست و ناراحتی در این حد نیست اولا شروع کنید یک برنامه جدید آغاز کنید که در آن فعالیت های جدید مورد علاقه خود را بگنجاند مثلا شروع به یک برنامه مطالعاتی مورد علاقه و مفید، شروع یادگیری یک ورزش جدید، یک مهارت هنری جدید، یک زبان جدید و ... ترجیحا این فعالیت ها را همراه با گروه های سالم و مومن پیش ببرید، یعنی مراکز فرهنگی، هنری، ورزشی، قرآنی و ... شهر خود را شناسایی کنید، سعی کنید در این مراکز رفت و آمد داشته باشید، در دوره ها و کلاس های آن ها شرکت کنید و وقتی در کنار افراد قرار گرفتید به مرور بر اساس کتاب هایی که به شما معرفی میشود، ارتباط خود را تقویت کنید تا بتوانید مهارت های ارتباطی خود را شکل دهید و ارتقا دهید تا ارتباطات موثر تری شکل دهید و از آن بهره مند شوید. میدانم که تصور خود شما از خودتان این هست که تا وقتی با یک نفر صمیمی نشوید نمیتوانید خود واقعیتان را نشان دهید یا رفتار شما با اطرافیان به اندازه کافی خوب بوده، اما گاهی اوقات تصور دیگران از ما با تصور ما از خودمان فاصله زیادی میگیرد، چرا که ما از تک تک جزئیات درون خود آگاهیم، اما دیگران از درون ما خبری ندارند و امکان خبرگرفتن از درون ما را نیز ندارند، آن ها فقط رفتار بیرونی ما را مشاهده میکنند همان گونه که ما نیز به درون بقیه راهی نداریم و آن چه از بقیه میبینیم رفتار و گفتار بیرونی آن هاست. بنابراین گاهی ما در روابط باید خود را جای طرف مقابل قرار دهیم، ببینیم او واقعا چه چیزی از ما میبیند، تصویری که از درون خود داریم را موقتا کنار بگذاریم و مثل یک دوربین کمی از خود فاصله بگیریم و از بیرون به تماشای خود بنشینیم، یا تصور کنیم صحنه ی ارتباطما با یک فرد فیلم برداری میشود، رفتار و گفتار بیرونی ما دقیقا به چه شکل است و کسی که خبری از درون ما ندارد بلکه فقط شاهد رعتار بیرونی است احتمالا چه قضاوت هایی از ما خواهد داشت، گاهی اوقات رفتار ما با دیگران محترمانه و مودبانه است اما با افرادی که طبیعتا صمیمیت بیشتری با آن ها مدنظر هست مثل خانواده و گروه دوستان به اندازه کافی گرم نیست. افراد مختلف تفاوت های زیادی با هم دارند، مثل درنگرایی، برونگرایی و ... اولا باید توجه داشته باشیم که افراط در هر کدام از ویژگی ها اشتباه است و به ما آسیب میرساند و باید سعی شود اعتدال در رفتار و گفتار رعایت شود،اما کسب مهارت های ارتباطی جدای از ویژگی های شخصیتی برای همه ضروری و لازم است، برای داشتن ارتباط موثر نیاز نیست فردی خیلی زیاد حرف بزند یا مدام برای دیگران خرج کند یا به طور کلی در روابط خود را نادیده بگیرد و فقط به دیگران اهمیت بدهد، برای کسب مهارت های ارتباطی پیشنهاد میکنم به دو کتاب زیر مراجعه کنید: ۱.پیام ها(مهارت های ارتباطی) از متیو مک کی ۲.آیین دوست یابی از دیل کارنگی همچنین گروه علمی فرهنگی فتح،کارگاهی تحت عنوان مهارت ارتباط موثر با سرکار خانم دکتر دریکوند برگزار کردند که میتوانید با مراجعه به کانال این گروه علمی در ایتا یا دیگر پیامرسان ها، صوت های کارگاه را دریافت و گوش دهید. ان شاالله موفق و موید باشید. 💠 کانال تربیتی همسران خوب 💠 @hamsaranekhoob