‮امام در اين گفتار حكيمانه، صبر و شكيبايى را بر دو گونه تقسيم مى‌كند. مى‌فرمايد: «صبر بر دو قسم است صبر در برابر انجام كار خوبى كه دوست ندارى و صبر بر ترك كار بدى كه دوست دارى»؛ (الصَّبْرُ صَبْرَانِ‌: صَبْرٌ عَلَى مَا تَكْرَهُ‌، وَ صَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ‌) . در واقع نوع اول اشاره به صبر در برابر مشكلات عبادت است و نوع دوم اشاره به شكيبايى در مقابل ترك معصيت و آنچه بعضى از شارحان گفته‌اند: نوع اول از نوع دوم سخت‌تر است، گفتار صحيحى به نظر نمى‌رسد، زيرا موارد، كاملاً مختلف است؛ گاه مورد اول مهم‌تر است و گاه مورد دوم تا اطاعت چه اطاعتى باشد و معصيت چه معصيتى. نيز آنچه بعضى ديگر از آنان گفته‌اند كه صبر در اين دو مورد از دو مقوله و دو ماهيت است آن هم به نظر درست نمى‌آيد، زيرا صبر به معناى كف نفس و خويشتن‌دارى و مقاومت در برابر مشكلات است؛ گاه مشكل انجام طاعتى است و گاه مشكل ترك معصيتى. بر اين پايه پيمودن راه حق و رسيدن به مقام قرب پروردگار و حتى رسيدن به اهداف و مقامات مادى در دنيا راه صاف و هموارى نيست. در اين راه سنگلاخ‌ها، گردنه‌هاى صعب العبور، پرتگاه‌ها و حيوانات درنده و دزدان خطرناك وجود دارد. اگر صبر و مقاومت انسان كم باشد، با برخورد به اين موانع از راه مى‌ماند و به مقصد نمى‌رسد. به همين دليل صبر و استقامت مهم‌ترين وسيلۀ پيروزى انسان در دنيا و آخرت است، از اين رو قرآن مجيد مى‌فرمايد: ««إِنَّ‌ اَلَّذِينَ‌ قٰالُوا رَبُّنَا اَللّٰهُ‌ ثُمَّ‌ اِسْتَقٰامُوا تَتَنَزَّلُ‌ عَلَيْهِمُ‌ اَلْمَلاٰئِكَةُ‌ أَلاّٰ تَخٰافُوا وَ لاٰ تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ‌ اَلَّتِي كُنْتُمْ‌ تُوعَدُونَ‌»؛ به يقين كسانى كه گفتند: پروردگار ما خداى يگانه است سپس استقامت ورزيدند فرشتگان بر آنان نازل مى‌شوند و مى‌گويند: نترسيد و غمگين مباشيد و بشارت باد بر شما به آن بهشتى كه به شما وعده داده شده است»