🙌🌟وظیفه امام زمان علیه السلام، وظیفه دشوار و عجيبي است مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد سیّد عزیزالله تهران، در سال 1396 قمری می فرمود: شغل امام زمان يك شغل عجيبي است. در دعاي ندبه مي ‏خوانيد: «بِنَفْسِي‏ أَنْتَ‏ مِنْ‏ عَقِيدِ عِزٍّ لَا يُسَامَى‏» جانم قربان تو، ای کسی‌كه خداوند يك پرچم و لوای عزّتي براي تو برافراشته كه از آن بالاتر نداريم. پرچم عزّ امام زمان افراشته‌تر از هر پرچم ديگري است و بلندتر از هر پرچمي است. يك پرچمي ‏است كه در آن نقوشي است: نقش اول، آدم صفي الله علیه السلام، نقش دوم، نوح نجيّ الله علیه السلام؛ نقش سوم، ابراهيم خليل الله علیه السلام؛ نقش چهارم، موسي كليم الله علیه السلام؛ نقش پنجم، عيسي روح الله علیه السلام؛ نقش ششم، محمد حبيب الله صلّی الله علیه و آله بيا تا امام حسن عسكري علیه السلام. معنويات همه این انبياء و رسل و اين اوصياء و حجج، به نقش لاهوتي و ملكوتي در لواي ولايت اين بزرگوار متنقّش است. او يكچنين كسي است. او كسي است كه بايد چهار ميليارد جمعيت روي زمين را آدم كند، اين افسار گسيخته‏ ها را به راه بياورد. مسلمان تربيت كردنِ بشر بسيار دشوار است، كار آساني نيست. شما همان بچه خودت را نمي ‏تواني مؤدب به آداب صحيحه كني. اگر ناصحيح شد جانتان به لبتان مي ‏آيد. ده پانزده سال بخواهید بچه خودتان را آدم كنيد، نمي ‌توانيد، تا چه رسد كه بخواهي بچه ‌های قوم و خويشانت را منظم و مرتب و آدم و مؤدّب كني؛ تا چه رسد كه بخواهي بچه های اهل محلّت را هم مؤدب كني. تا چه برسد که بخواهی اهل شهر، اهل استان، اهل مملكت، اهل يك قاره، اهل پنج قاره را مؤدب کنی. مگر كار آساني است؟ عدل عمومي ‏و همگاني را در سرتاسر شرق و غرب دنيا گستراندن، شوخي نيست. بر عهده هيچ ‌كس از اين دوازده معصومی كه آمدند، نبود. شرايط و امكانات براي آن‌ها طوري حاصل نبود كه اين كار را بكنند، اگر مي ‏بود به آنها محوّل مي ‏شد. اين، وظيفه امام زمان است و در صحيفه او اين دستور آمده و اين وظيفه نوشته شده است. هر كاري استعداد خاصي مي ‏خواهد. هر كاري نيروي متناسبي لازم دارد. امام زمان به نسبت يازده امام ديگر ممتاز است و آن خدمت عظيم ‏بر عهده او نهاده شده است. آن خدمت عظيم چيست؟ رسمي‏ شدن مذهب شيعه در دنيا، نه اسلام. اسلام واقعي، مذهب شيعه است. باقي اسلام‌ ها پوك است، باقي اسلام ‌ها مغز ندارد، گوي ميان خالي است. آن اسلامي‏ كه گوي ميان پر است، شيعه جعفري اثناعشری است. اين اسلام بايد در پنج قاره دنيا رسمي ‏بشود. اين کار، كار آساني نيست. تمام قدرت شيعه فعلي جمع شود، نمي ‏تواند عربستان را شيعه كند. مگر مي ‏شود؟ با گاز انبر هم نمي‌توان عمر و ابابكر را از توي شكم اين سني‌ها بيرون آورد. آنچنان رفته و جايگزين شده كه پيغمبر آن‌طوري نرفته است! در سنه بيست و يك خورشيدي كه اوّل حج من و حجّة‌الاسلام من بود، در حرم پیغمبر يك عربي را ديدم که با يك دست پنجره را گرفته و با دست ديگر اشك مي ‏ريخت. خوشم آمد که پهلوي او بروم تا وقتی دعا مي‏ كند، من هم آمين بگويم، و بركاتي كه بر او نازل مي ‌شود من را هم در بر بگيرد. حُسن جوار، اين اثر را دارد. ديدم پدر نامرد دستش را گرفته و خدا را به حق عمر قسم مي ‏دهد! آخر مردك! وقتی آفتاب اينجا هست، كبريت مي ‏زني؟ اي كاش كبريت باشد! با حضور آفتابِ به اين بزرگي و به اين روشنایي، بنده بردارم يك كبريت بزنم و زير كبريت بخواهم بخوانم، کار احمقانه ایست. مردک! وقتی اين‌جا پيغمبر است، ابوبكر كيست؟ عمر كيست؟ يك درويشي را در همان سفر در مسجدالحرام ديدم، تسبيح هزار دانه‌اي داشت و مشغول ذكر بود. ديدم ذكر «لا اله الا الله» مي‏گويد، چهارده هزار تا «لا اله الا الله» گاهي هم بيشتر. خوشم آمد زیرا که من در آن وادي هم بي‌سر و سِرّ نيستم. طواف‌ها را تمام كردم، گفتم بروم پهلوي او بنشينم. فقير مولا که دعا مي‏كند، ما هم آمين مي ‏گویيم تا ته پياله‌اي از باده هایي كه به او مي ‏چشانند، بلکه به ما هم برسد. وقتي ذكر «لا اله الا الله» او تمام شد و خانه كعبه را بغل گرفت، در آن‌جا خدا را به ابوبكر و عمر قسم مي ‏داد و از خدا مي ‏خواست كه با ابوبكر و عمر محشور شود. من هم گفتم الهي آمين! «اللهم احشره مع ابوبكر». بعد گفتم: اين چهارده هزار تا «لا اله الا الله» تو مال من مي‏شود به بركت اين آميني كه گفتم! اين‌ها این‌طور در مغز قلم سني‌ها رفته ‌اند. پيغمبر را مي شود از قلب اين‌ها بيرون آورد، ولي عمر و ابوبكر را نمي ‏شود بيرون آورد. آدم، يك سني را شيعه کند، جانش به لب مي‏رسد. امام زمان علیه السلام مي ‏آيد عمر و ابوبكر را از قلب اینها بيرون مي‏كشد. اين کار، كار بزرگي است. قدرت بيانش، منطق علمي ‌اش، شكننده هر طلسم و جهلي است، هر طلسم جهالتي را قدرت علمي ‏امام زمان مي ‏شكند. (سخنرانی های مسجد سیّد عزیزالله تهران، پنجشنبه، 28 رمضان 1396 قمری، 1 مهرماه 1355ش)