🔸در مدار امام (۱) اگر کسی می‌خواهد در مدار امامت قرار بگیرد، اگر می‌خواهد جزء مجریان حضرت ولی‌عصر سلام‌الله‌علیه باشد، و وقف امام علیه‌السلام باشد؛ همان‌طور که در دعای افتتاح وارد شده «اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَة ... وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِكَ...» ما را جزء کسانی قرار بده که دعوت‌کننده به طاعت تو باشیم، و کرامت دنیا و آخرت روزی ما بشود؛ جدای از آن اخلاص، توسل، توکل و کلیاتی که بارها صحبتش را کردیم، دو عامل محوری در اینکه مورد عنایت مخصوص امام علیه‌السلام قرار بگیرد، «اعتقاد واقعی» و «عمل مستمر» است. «إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ»(فاطر-۱۰) کلمه باید طیب باشد، اعتقاد باید زلال باشد. تا معرفت نسبت به خدای تبارک و تعالی، و امام علیه‌السلام که جلوه‌ی خدای تبارک و تعالی است، حاصل نشود؛ سیر مشکل است. لذا فرمودند «أَفْضَلُ مَا يَتَقَرَّبُ بِهِ اَلْعَبْدُ إِلَى اَللَّهِ بَعْدَ اَلْمَعْرِفَةِ بِهِ اَلصَّلاَةُ وَ بِرُّ اَلْوَالِدَيْنِ»(تحف‌العقول، ج۱، ص۳۸۳) که در حقیقت معصومین علیهم‌السلام والدین ما هم هستند «أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ اَلْأُمَّةِ». کسی که می‌خواهد انتخاب بشود، در حقیقت باید روی این بخش سرمایه‌گذاری کند، و اعتقادش را نسبت به خدای تبارک وتعالی و امام معصوم زیاد بکند؛ این هم با درس و بحث بدست نمی‌آید. هر کسی می‌خواهد باشد، یک زارع، یک کارمند، یک مغازه‌دار... برای همه امکانش هست؛ دعوت عمومی است. این تعبیری که در روایت وارد شده که «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ فَقَدْ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»(المناقب، ج۱، ص۲۴۶) کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است؛ این منحصر به زمان خاصی نیست، منحصر به ملیت خاصی نیست، منحصر به دین خاصی نیست! از حضرت آدم گرفته تا آخرین انسانی که روی زمین می‌آید؛ شامل کسی که در دورترین نقاط عالم زندگی می‌کند، و اسم هیچ دین و مکتبی را نشنیده هم می‌شود. وقتی که دعوت عمومی شد، توان هم باید عمومیت داشته باشد؛ و امر به محال لغو است. از این فهمیده می‌شود که هر کسی امکان دسترسی به امام علیه‌السلام برایش فراهم است. هر کسی امکان معرفت نسبت به امام را دارد! «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ» امکان دسترسی به معرفت نفس خودش که امام هست، برایش فراهم است. آن امامی که از درون بر او حجت است: «إِنَّ لِلَّهِ عَلَى اَلنَّاسِ حُجَّتَيْنِ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً» حجت باطنی که همان امام است، در وجود هر فرد هست. «وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ»(ذاریات-۲۱) در نفوس شما هست، بصیرت ندارید ببینید! «كُلُّ مَوْلُودٍ يُولَدُ عَلَى اَلْفِطْرَةِ» و «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها»(روم-۳۰) همه به هر صورت خدا را می‌شناسند، همه امام را می‌شناسند؛ آن فردی که در دورترین نقاط زمین هست، و اطلاعی از ادیان ندارد، از وجدانش خبر دارد! می‌داند صداقت چیست، می‌فهمد ظلم چیست؛ این فهم را امام در وجودش هدایت می‌کند. همان‌طور که امام تمام تار و پود هستی، کهکشان‌ها سیارات، مجردات، ملائک، أجنه، حیوانات و همه‌ی تار و پود آن‌ها را هدایت می‌کند؛ هر شخصی که به دنبال حقیقت باشد، تار و پود او را هم فرا گرفته و هدایت می‌کند. لذا اگر او به امام درونش پاسخ مثبت بدهد: «كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ»(توبه-۱۱۹) با صادقین باشد، آن صدق از درون هدایتش می‌کند. معرفت نسبت به امام از درون شکل می‌گیرد، و به وجود خود انسان گره خورده است. باید این توجه را داشته باشد که اگر می‌خواهد به بارگاه امام راه پیدا کند، باید این اعتقاد را در خودش بارور کند، و این ندای درونی خودش را همیشه زنده نگه دارد، و آن را سرکوب نکند؛ با خودش صاف باشد، اهل کلک نباشد، اهل منفعت‌طلبی نباشد. این منفعت‌طلبی باعث حجاب می‌شود. اگر در خانه هست، خدمت به همسر را ملاک قرار بدهد، و صداقت داشته باشد؛ مرحوم آقای سعادت‌پرور رضوان‌الله‌ علیه همیشه می‌فرمود اگر در خانه توانستید آدم باشید، بیرون از خانه هم آدم می‌شوید! لذا انسان باید اول تکلیفش با خودش روشن باشد. ادامه دارد ... 👤 بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) 👁 «مدرسه معارف علامه طباطبایی» را دنبال کنید: تلگرام | اینستا | ایتا | توییتر | بله | آپارات