🔰 همیشه پای یک «من» در میان است! ✍ مهدیه منافی 🔹 دختری را میشناسم که مادرش او را مطیع محض می‌خواهد. و اتفاقاً مادرش اهل دین و رفتن به کلاس های این چنینی است اما از دین آنی را اخذ کرده که «خودش» می‌خواسته و «نفع» می‌برده. او احترام به مادر را یاد گرفته اما تکریم فرزند را نه! 🔹 زنی را می‌شناسم که پس از ازدواج، شوهرش به بهانه، روابط او را با دوستان و خانواده قطع کرد و او را فقط برای خدمت به «خود» و «مادرش» خواست. دختری که طلبه بود و بسیار متدین، اما بعد از ازدواج به «دین» بدبین شد. بیاییم بالاتر مسئول‌ها، مدیرها و هرکسی که بالادست است و زیردستی دارد و بالادست شده تا امر کند و بی چون و چرا، بقیه فرمان ببرند. این مثال‌ها کمترین مثال‌هایی است که همه دیده و شنیده‌ایم. و همه‌اش یک ریشه دارد: «من» «منی» که همه چیز را برای خود و تحت امر خود می‌خواهد. منی که فقط خودش برایش مهم است؛ نه دیگران. «منی» که اگر دین‌دار باشد، از دین هرجا منفعتش تأمین شد می‌گیرد و خود را «محق» می‌داند و از آن به عنوان ابزار «ظلم» استفاده می‌کند! منی که اگر بی‌دین بود حتی می‌تواند تا سطح ایدئولوژی و فلسفه پردازی هم بالا برود و بشود نیچه و نظریات باطلش! 🔹 این مردها زن‌ها که ظالم می‌شوند، «من»شان بزرگ و فربه شده که از همه چیز ابزار ظلم می‌سازند. از اذن خروجی که ابزار حمایت و حفاظت و آرامش است، قفل زندان می‌سازند. و مادری که از حقارت درون، اطاعت برده‌وار می‌طلبد. 🔹 علی صفائی حائری راست گفت که «ما همه فرعونیم، فقط مصرهایمان کوچک و بزرگ می‌شود» همیشه گفته‌ام: در نگاه سنتی «منیت مردان» فربه شد، و در فمینیسم «منیت» زنان و چاره «تربیت نفس» است که اگر خود را رها کنیم، همه فرعون‌های کوچک و بزرگیم. @mahdiehmanafi اندیشه جویان استاد حسن عباسی 📡 @Hasanabbasi_students