یک دوستی داشتم پلوی غذایش را خالی می خورد؛ گوشت و مرغش را می گذاشت آخر کار، می گفت: می خواهم خوشمزگی اش بماند زیر زبانم. همیشه هم پلو را که می خورد سیر می شد، گوشت و مرغ غذا میماند گوشه ی بشقابش، نه از خوردن آن پلو لذت می برد، نه دیگر ولعی داشت برای خوردن گوشت و مرغش، برای جاهای خوشمزه ی غذا… زندگی هم همینجوری ست. گاهی شرایط ناجور زندگی را تحمل می کنیم، و لحظه های خوبش را می گذاریم برای بعد؛ برای روزی که مشکلات تمام شود. هیچ کداممان زندگی در لحظه را بلد نیستیم... همه ی خوشی ها را حواله می کنیم برای فرداها، برای روزی که قرار است دیگر مشکلی نباشد؛ غافل از اینکه زندگی، دست و پنجه نرم کردن با همین مشکلات است. یک روزی به خودمان می آییم، می بینیم یک عمر در حال خوردن پلوی خالی زندگی مان بوده ایم و گوشت و مرغ لحظه ها، دست نخورده مانده گوشه ی بشقاب؛ دیگر نه حالی هست، نه میل و حوصله ایی… 🌻💦🔥💦🌻