‌ ‌‌منتهای آرزویم در چهارده سالگی این بود که مرا در یک کتابخانه بزرگ سال‌ها حبس کنند. مجنونِ بوی کاغذ و کلمات بودم. یک بار در جایی خواندم که مادری یا پدری به فرزندش توصیه کرده بود: "مراقب باش زیادی کتاب نخوانی، چون همه چیز برایت قصه می‌شود و تمام." آن موقع نفهمیدم منظورش را. یعنی چه؟! خیلی هم دلش بخواهد بچه‌اش اهل مطالعه باشد. اصلا قصه بشود، مگر قصه چی‌اش از بقیه کتاب‌ها کمتر است؟! ‌ حالا و در چهل سالگی، کم کم دارم از عمق جان، حرفش را می‌فهمم. درک می‌کنم وقتی چیزی فقط خوانده شد، قصه می‌شود... و اگر به خواندن قصه قناعت کردی، بی‌آنکه قصه خودت را بنویسی، بدون آن که عملی یا رفتاری از تو تغییر کند و کجی‌هایت راست و درست بشود، بهتر نمی‌شوی. عالم بی‌عمل و زنبور بی‌عسلی هستی که البته برای این هدف، زندانی شدن در کتابخانه نه تنها لازم و گافی، که مطلوب هم هست. با این همه، عالم بی‌عمل بودن هرچند کم خسرانی نیست، اما از عالم بدعمل و بدرفتار که آبروی علم و دین و دانش را ببرد یا حق مردم را زیر پا بگذارد بهتر است. این را هم در همان چهارده سالگی یاد گرفتم؛ وقتی مشترک ماهانه کتابفروشی کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان بودم و هر بار که پست بسته کاغذی ضخیم و حجیم کتاب‌ها را می‌آورد، از عطر کاغذ تیره‌اش سرمست می‌شدم و رویش این حدیث امام علی(ع) را به خط نستعلیق می‌خواندم: "هرکس خود را با کتاب‌ها سرگرم کند، آرامش خاطر را از دست نخواهد داد." ‌‌#کتاب_خوب_بخوانیم 👌🏻📚‌ #باشگاه_هواداران_کتاب #نویسنده_هوادار_کتاب #کتاب_دوست_همیشگی #نه_به_کتاب_نخواندن #حال_خوش_مطالعه #با_کتاب_زندگی_کن #باشگاه_هواداران #هواداران_کتاب #کتاب_خوب @havadaran_ketab https://ble.im/havadaran_ketab https://eitaa.com/havadaran_ketab