انسان تولدش همراه با درد است و مرگش هم همراه با درد. در فاصله‌ی این دو درد، رنجی می‌سازد به نام زندگی. باید بیاموزد که چگونه دردش را هدفمند کند تا هر دردی که به جان می‌خرد او را به رشد، به تکامل، به سعادت برساند؛ به گونه‌ای که پس از هر رنج بگوید:" قربه الی الله"، تا خدا آن درد را، آن رنج را و آن مصیبت را، وسیله‌ای برای تکامل او قرار دهد. ✍معصومه حکیمی