سرانجام، امام در مجلسی با آن خصوصیات چنین می‌خوانند: پادشاهان بر فراز قله‌ی کوه‌ها، عمر خویش را سپری کردند در حالی‌که نگهبانانی نیرومند آنها را حراست می‌کردند.اما قله‌های بلند سودی برای آنها نداشت و بعد از دورانی که با عزت سپری کردند، از دژ‌ها و قلعه‌های محکم خویش به پایین کشیده شدند. در گودال‌هایی (بخوانید قبرهایی!) جای داده‌ شدند و چه بد مکانی‌ست قبر‌های آنان. پس از مرگ‌ آنان، کسی رو به‌شان فریاد برمی‌آورد که کجاست آن دستبندها، تاج‌ها و زیورآلات؟ کجاست چهره‌هایی که در ناز و نعمت بودند و در برابر آنان پردع‌های رنگارنگ آوریخته می‌شد؟ در این هنگام قبر از طرف آنان با زبان گویا چنین می‌گفت که کرم‌های زیر خاک بر آن چهره‌های نازپرورده راه می‌روند، زمان درازی آنها خوردند و نوشیدند و امروز خود خوراک و طعمه‌ی کرم‌ها هستند..