میگن قدیما حیاطها درب نداشت، اگر درب داشت هیچوقت قفل نبود... میدونید چرا قدیمیا اینقدر مخلص بودند؟ چرا اينقدر شاد بودن؟ چرا اينقدر احساس تنهايی نمي كردند؟ چرا زندگيها بركت داشت؟ چرا عمرشون طولانی بود؟ چون تو کتاب ها دنبال ثواب نمی گشتند که چی بخونند ثواب داره! دنبال عمل کردن بودند. فقط یک کلام می گفتند: خدایا به داده‌هایت شکر ! نمی گفتند تشنه رو آب بدید ثواب داره، می گفتند آب بدید به بچه که طاقت نداره! موقعی که غذا می پختند، نمی گفتند بدیم به همسایه ثواب داره، می گفتند بو بلند شده همسایه میلش می کشه ببریم اونا هم بخورن! موقعی که یکی مریض می شد، نمی گفتن این دعا رو بخونی خوب میشی، میرفتن خونه طرف، ظرفاشو می‌شستن، جارو میزدن، غذاشو می‌پختن که بچه هایش غصّه نخورن! اول و آخر کلامشون رحم و مهربانی بود! به بچه عیدی می‌دادند، میگفتن دلشون شاد میشه! به همسایه می رسیدن ،می گفتن همسایه از خواهر و برادر به آدم نزدیکتره... خدایا قلب ما را جَلا بده که تو کتاب ها دنبال ثواب نگردیم، خودمان را اصلاح کنیم و با عمل کردن به ثواب برسیم، نه فقط با خواندن دعا مهربان باشیم، محبّت کنیم بی منّت،.. خدایا عاقبت بخیرمان کن !!!