⚡️سی‌ام خرداد ۱۳۶۰ بود. درست هشت سال پیش از انتخاب‌شان به رهبری. جلسه بررسی عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر بود و تکلیف بنی‌صدر هم روشن بود. نه تنها محبوب و مورد اعتماد امام(ره) نبود، بلکه امام(ه) از فرماندهی کل قوا عزلش کرده بود. خود آیت‌الله خامنه‌ای هم چهارده دلیل برای عدم کفایت سیاسی‌اش اقامه کرده بود. اما حین جلسه اتفاق عجیبی افتاد. در جلسه روز قبل نمایندگان، تهمتی به بنی‌صدر زده شده بود که واقعیت نداشت. کسی گفته بود شهادت رزمندگان کشور در جبهه هویزه نتیجه خیانت یا تعلل عمدی بنی‌صدر است. اما آیت‌الله خامنه‌ای از نزدیک در جریان جزئیات این ماجرا بود. می‌دانست که بنی‌صدر در این قصه مقصر نیست و به او تهمت زده می‌شود. این بود که سکوت نکرد و با صراحت تمام از بنی‌صدر دفاع کرد: " وظیفه من است که بگویم آقایان، بنده روز پانزدهم دی‌ماه در منطقه هویزه بودم... در هویزه که بچه‌های ما شهید شدند، من به طور قطع نفی نمی‌کنم، ولی به هیچ وجه از کسانی یک تعلل عمدی، سستی عمدی، خیانت، خدای نکرده، مشاهده نکردم. چون دیروز شنیده شد که عده‌ای می‌گفتند این کار کار آقای بنی‌صدر است؛ نه...این را من گناه بنی‌صدر نمی‌دانم". به بنی‌صدری که تکلیفش معلوم بود، ظلم شده بود و اقتضای بود که آیت‌الله خامنه‌ای به حقیقت ماجرا شهادت دهد. ولایت، جامه‌ای است که برازنده چنین عادلی است و حتما به کتمان‌کننده حقیقت نمی‌رسد. از امیر مۆمنان على (علیه السلام ) پرسیدند: "من شر خلق الله بعد ابلیس و فرعون ...": بدترین خلق خدا بعد از ابلیس و فرعون ... كیست؟ امام در پاسخ فرمود: "العلماء اذا فسدوا، هم المظهرون للاباطیل ، الكاتمون للحقایق ، و فیهم قال الله عز و جل اولئك یلعنهم الله و یلعنهم اللاعنون ..." ؛ آنها دانشمندان فاسدند كه باطل را اظهار و حق را كتمان مى‌كنند و همانها هستند كه خداوند بزرگ درباره آنها فرموده: لعن خدا و لعن همه لعنت كنندگان بر آنها خواهد بود." 🇮🇷حزب الله سایبری @hizbollahsyberi