؛ سلاٰم به خاٰنه‌ی حسین «ع» ، به پنجره‌ی مشرف به اتاقِ لیلیٰ ، به گلدانِ طاقچه و آینه‌ای که تصویرِ زنی از قبیله‌ی بنی ثقیف را نشان میداد که سر بر شانه‌ی شویِ خود گذاشته بود و میگفت : « حسینِ من ؟ میبینی ؟ طفلمان مجموعِ حَسنات است . تو را در تبسمش ، جدتان رسول خدا را در چشمهایش ، علیِ اوسط را در روشناییِ صورتش ، عباس را در کمانِ ابروانش میبینم . »