هو ذکر از بدیهی‌ترین نشانِ عاشقی و دلبُردگی است. چنان‌که امام‌علی(ع) فرماید: «انتَ معَ مَنِ اَحْبَبْتَ: تو با کسی هستی‌ که دوستش‌داری». مقصود اصلی جمیع عبادات این است که آدمی یاد خدا باشد. عرفا و صوفیه نیز در باب ذکر سخنانی دامن‌گستر گفته‌اند. از آن‌جمله باباطاهر می‌گوید:«الذِکرُ حیاة‌القلب: ذکر، قلب را زنده می‌کند». امام محمد غزالی گوید:«بدان‌که مقصود و لباب همهٔ عبادتها یادکردنِ خدای‌تعالی است که عماد مسلمانی، نماز است که ذکر حق‌تعالی است». امام قشیری نیز گوید:«ذکر رکنی قوی است اندر طریق حق سبحانه‌و‌تعالی و هیچکس به خدای‌تعالی نرسد مگر به دوامِ ذکر». نجم‌الدین کبری گوید:«ذکر یعنی بیرون‌آمدن از آنچه غیرِ خداست». حضرت‌مولانا ذکرِخدا را ضدِغفلت می‌داند: اُذْکُروا الله، شاهِ ما دستور داد اندر آتش دید ما را نور داد #کریم_زمانی @Analhaghhoo