*هوالحیّ* شخصی نقل میکند: روزی در خدمت مرحوم علامه طباطبایی(قدس‌الله‌سره) صاحب تفسیر المیزان بودم. به ایشان عرض کردم:من چه کنم؟! مدت ها درس خواندم ولی هنوز موفق نشدم آدم شوم! مسافرت ها کردم،نصیحت های ارزشمند شنیدم اما همچنان به مرتبه آدمیت نرسیدم و با وجود توسلات زیاد هنوز به نتيجه اصلی نرسیدم! در این هنگام مرحوم علامه ناگهان گریه شدیدی کردند و دو دستشان را بر چشمان خود گذاشتند و فرمودند : "دوای هر مرض قلبی ای، خداست..." لازم است انسان در طول روز و شب، ساعتی را برای مناجات با خدای خود خالی کند. و احیانا نعمت های خدا را نسبت به خودش، شمارش کند و بگوید:الحمدلله. و یکبار هم گناهان خود را بشمارد و بگوید:استغفرالله. و حاجات خود را ذکر کند و آنها را از خدای متعال بخواهد... خدای متعال در آخر سوره مبارکه فرقان میفرماید: { قُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ } هنگامی که ساعتی که با خدای خود خلوت کردی، تلاش کن از اعماق قلبت او را مخاطب قرار دهی در نهایت سوختگی و صراحت. و همچون یک عاشق شیدا، با تمام صفاء او را مخاطب قرار بده. هیچ ترتیبی و آدابی مجو هرچه میخواهد دل تنگت بگو او تو را دوست دارد.. تو هم او را دوست بدار. و دائما به خدای متعال حسن ظن داشته باش. و از او بخواه که اجابت را ضمانت کرده است. نگو به ما اجازه ورود به شهر داده نمی شود، برای کریمان هیچ کاری سخت نیست. گناهان ما بزرگ هستند حتی اگر راه را ببندند... لکن کاری نیست که از دست خدا برنیاید... او گناهکاران میبخشد و آنها را به مقاصدشان میرساند. { قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا } بله... شخص کریم به شخص محتاج فرصت درخواست کردن نمیدهد... { نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (۴٩) } الحجر.