اگر این روز را بیشتر از غدیر ندانیم، آثار و برکات دینی و سیاسی آن کمتر از غدیر نیست. برای کوچکی همچون بنده، مباهله بیانگر این نکات پر معناست: 🔹 ۱. هم آوردی و مبارز طلبی فقط با تیغ و گلوله نیست. بلکه مرد خودش را میخواهد که اینقدر خیالت از بابت درست بودن عقاید و راهی که میروی راحت باشد که تن به نفرین طرفینی بدهی! حالا حضرت عباسی من و شما چند درصد اینجوری هستیم؟ چقدر جرات داریم بریم با مخالف حربی و اعتقادی مباهله کنیم؟ 🔹 ۲. حالا خودمون به کنار. جرأتشو داریم دست زن و بچه را بگیریم و بگیم «اینا هم نفرین کنین تا اینا هم شما را نفرین کنند و ببینیم اون وقت حق با ماست یا حق با شماست!» خداوکیلی: 🔺 اولا زن و بچه ات راضی میشن باهات پاشن بیان و جانشون در خطر بندازند؟ 🔺ثانیا اینقدر به ایمانت ایمان و اعتقاد دارن که حاضر باشن چنین ریسکی کنند؟ 🔹۳. خانمت! آیا خانمت دست بچه کودک کم سن و سالت میگیره و نوزاد کوچولوش در بغل میگیره و بیاد؟! یا بهت میگه «حالا بچه ها چه گناهی کردن؟ این دعوای ما آدم بزرگاست!» ؟! اجازه بدید فعلا همین قدر بس باشه چون میترسم بیشتر پیش بریم و به سوالات و جاهای خطرناکی برسیم. سوال و چالش اصلی من در هر سال، روز مباهله، این بوده: 👈 ۱. اینا چیکار میکردن که خانوادشون اینقدر قبولشون داشتند؟ 👈 ۲. چرا الان جرات ندارم با یه لائیک مباهله کنم و قرار بذاریم هر کس ناحق بود پودر بشه الهی؟! 👈 ۳. حالا جرات و خانواده و اینا به کنار. جسارتا چرا به خدا اعتماد ندارم و هر لحظه تو دلم میگم: «حالا اومدیم و یهو خدا نظرش برگشت و صلاح دونست که من پودر بشم! اون وقت چه خاکی تو سرم بریزم؟ کیه که باور کنه والا حق با من بوده و یه صلاح و مصلحتی تو کار بوده که اون زنده در بره و من نابود بشم؟!» روز جشن است اما چنین است که هر سال، روز مباهله، دلم از خودم میگیرد😔 بسیار غبطه میخورم و احساس کوچکی و خاکساری دارم نسبت به خاندان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام🌷 خدا کنه تونسته باشم منظورمو به درستی بیان کنم. ✅ الهی به حق خاندان رسالت، قسمت میدهم ایمان و اعتقاد و اعتمادمون به خودت و اسلام و انقلاب را در دل های ما روزافزون بفرما.