از امام حسن مجتبی علیه السلام پرسیدند: «چرا شما هیچگاه فقیری را مأیوس برنمیگردانید؟» امام حسن علیه السلام پاسخ دادند: «من خود ، نیازمند خداوند هستم و به الطافش امید دارم. به همین دلیل شرم دارم که خود، فقیر باشم ولی فقیری را مأیوس کنم. خداوند، مرا عادت داده است که نعمت هایش را به من ارزانی دارد و من هم او را عادت داده ام که نعمت هایش را به مردم ببخشم. 📚طبقات الکبری ، ج ۱ ، ص ۲۳