مرور سال ۱۴۰۱ و آن وقایع لازم است. هم از بُعد شکاف‌هایی که بوجود آورد و هزینه سنگینی که نه فقط بر حکومت بلکه بر جامعه ایران تحمیل نمود هم از نظر نکات مثبت و مزایایی که جامعه می بایست تجریه میکرد. تکرار و یادآوری آن تجربه میتواند مانع بروز آن بحران ها شود. یکی از مهمترین تجربیات همین تغییر و پشیمانی خانم پرستو صالحی است. در آن ایام در اثر سلطه فضای مجازی یک توهم سقوط در اذهان برخی از افراد شکل گرفت. مهر ماه آن سال مقاله ای نوشتم: توهم سقوط و واقعیتِ بقا! سقوط جمهوری اسلامی، یک توهم برساخته بود. سربازان اصلی بوجود آمدن این توهم در ذهن بخشی از جامعه هم سلبریتی ها بودند. برخی از سلبریتی ها آگاهانه و برنامه ریزی شده وارد گود شدند و آنچه سال‌ها مخفی نگاه میداشتند را بروز دادند، تعداد این دست سلبریتی کم بود. اما اکثریت آنان در توهم محاسباتی رسانه ها گرفتار و ناچار به نقش آفرینی شدند. میخواستند قهرمان بمانند. طرف مردم بمانند. از قافله عقب نباشند. همه این تحلیل ها توهم برساخته رسانه ای بود. معضل بود اما نه به آن بزرگی که نشان میدادند. بحران بود اما نه به آن اندازه ای که دامن زده بودند. همان زمان در متن مقایسه ای عرض کردم سال ۸۸ و وقایع پس از آن از حوادث پسا مهسا امینی پیچیده تر و سهمگین تر بود فقط در سال هشتاد و هشت رسانه مجازی به مانند شهریور ۱۴۰۱ تسلط نداشت. ✍ علیرضازادبر #حسین_دارابی | عضوشوید 👇 http://eitaa.com/joinchat/443940864Cf192df24f0