برخی از مردم کوتاه‌قامتند. مقصود اندازه ظاهری ایشان نیست. همت و مقصد آنان کوتاه است. وقتی چنین کسانی در جامعه‌ای تکثیر شدند، جامعه می‌شود کوتاه. جامعه کوتاه مانند علفی می‌ماند که لانه کرم‌هاست و بسیاری بر آن پا می‌گذارند و خوراک چارپایان است. اما برخی از مردم بلندقامتند. مانند درختی که ریشه دارند و امتداد زمانی و مکانی و غنای وجودی دارند. میوه آنها خورده می‌شود و اساس آنها باقی می‌ماند. نه طوفان‌ها آنها را از جا می‌کند و نه گردش ایام آنان را سرد و خشک می‌کند. جوامعی که اینچنین باشند تاریخ و تمدن دارند. گذشته و آینده دارند. خورده نمی‌شوند. بلکه از آثار ایشان دیگران بهره می‌برند. بر روی زمین رقابتی بین تمدن‌ها برقرار است. تمدن شیطانی غرب برنمی‌تابد تمدن انسانی اسلامی پا بگیرد. آنها با مشغول کردن ما به خواسته‌های کوچک و حقیر تلاش می‌کنند، ما را کوتاه‌قد نگاه دارند. آنها هزینه‌های زیادی تقبل می‌کنند تا ما آرمان و آینده نداشته باشیم. به کوتاهی خود اکتفا کنیم و به فکر تغییر شرایط نباشیم. متأسفانه گرفتاری ما به گناه و عمومی و علنی شدن گناه باعث خواهد شد جامعه به سمت کوتاهی پیش برود. برخی جریانات معاند و معارض سیاسی و برخی جریانات منحرف و منحط فرهنگی و برخی جریان‌های سرمایه‌داری اقتصادی حال و هوای کشور ما را به سمتی می‌برد که احساس می‌کنی جامعه میل کوتاهی به سرش زده. مردم ریشه‌داری مانند مردم ایران نباید و نمی‌تواند تن به کوتاهی دهد. علف بودگی در شأن این مردم نیست. این که به دهن بز غربی شیرین بیایی چیزی نیست که به مذاق ایرانی خوش بیاید. همت بلند ایرانیان باید دیگران را به زیر سایه خود و خنکای سرسبزی‌اش و شیرینی میوه‌هایش بکشاند؛ نه اینکه واداده نمایش‌های فریب این و آن باشد. الغرض رواج گناه دنیاپرستی که بزرگ‌ترین خطاهاست می‌تواند جامعه ایرانی را با خطر کوتاه‌شدگی مواجه کند. بیش از بیش هشیار باشیم و از گذشته و آینده خویش چشم نپوشیم و مدهوش لحظه‌های تزئینی غرب نباشیم. من الله توفیق https://eitaa.com/hosiniya