📌برای سید محمود دعایی خبر درگذشت سیدمحمود دعایی برایم بسیار تلخ بود، چه آنکه چندین بار ایشان را دیده بودم و نمک گیر مرامش... آخرین‌بارش،انتهای دوران «دانش‌گاه»! بی‌تعارف او فردی سیاسی بود اما هیچ وقت «اطلاعات» را سیاسی‌ نکرد! اهل سیاست بود،اما سیاست‌زدگی نه! حرف و دلیل و برهان خودش را داشت اما تریبون‌دار اغیار نه! شاید همواره او را نه یک مطبوعاتی،که یک دیپلمات روزنامه‌نگار میدیم! چه آنکه هیچگاه مواضع روزنامه‌اش برای نظام و انقلاب و مردم هزینه‌سازی نکرد. روزنامه «اطلاعات» باوجود فراز و نشیب‌های بسیار، میراثی ماندگار و نمونه‌ای کامل از رسانه‌ای است که علی‌رغم داشتن دیدگاه سیاسی مشخص، دامنش را از تبدیل شدن به تریبون سیاسی باندی و جناحی پاک نگاه داشت و حرمت نمایندگی ولایت فقیه توسط دعایی در آن جریده محترم همواره صیانت گردید. خدایش بیامرزد اما حواشی دعایی را هم نمی‌شود فراموش کرد: در نشست خبری محمدجواد ظریف، دعایی سعی داشت دست او را ببوسد..! بعدها در فروردین ۱۴۰۱ او دست رییسی را بوسید. عباس عبدی در این مورد نوشت«دست‌بوسی امروزه بعنوان عملی مذموم شناخته شده‌است اما در نظام فکری دعایی این کار تنها نشانه محبت و تواضع است و نه کرنش در برابر صاحبان قدرت!» و البته در مورد سید محمود دعایی با عباس عبدی همنظرم! هرچند این سوال به دلم ماند که دلیل نماز خواندن چند سال پیشش بر پیکر «عبدالعلی ادیب برومند» لیدر جبهه ملی ایران آنهم با پرچم شیر و خورشید چه بود!! شاید اما پاسخش را میدانم ولی هنوز وقت گفتنش نیست! در هر حال، کاش در دفتر خاطراتش نوشته باشد. علی ای حال در این روزگار که رسالت قلم و قلم‌زن در برابر فشار اقتصاد کمر به کرنش اصحاب سفارش‌دهنده خم کرده، رفتن سیدمحمود دعایی،آن یار دیرین امام، و آن رفیق باوفای رهبری،خبر تلخی بود و خسرانی غیر قابل جبران... حسین‌کمیل ۱۷اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱