💢مروری بر زیست علمی و اجتماعی علامه محمدرضا حکیمی 🔻پدرش از بازاریان متدین و متعهدی بود که از یزد به مشهد مهاجرت کرده بود و مادرش از خاندان «مدرس یزدی» که از روحانیون به‌نام یزد و مشهد بودند. قدرت فراگیری و استعداد وی چنان بود که همواره مورد عنایت استادانش قرار داشت و در نوجوانی به عربی و فارسی شعرهایی نغز و روان می‌سرود. سال ۱۳۴۵ با رضایت استادش شیخ مجتبی قزوینی و به تعبیر خود برای «هجرت الی التکلیف» لباس روحانیت را کنار گذاشت و به تهران رفت و تا ۱۳۵۷ در چند مؤسسه انتشاراتی و فرهنگی تهران به کار پرداخت. آموخته‌های دینی وی در مشهد و تربیتی که در محضر استادان این حوزه دیده، به علاوه تجربه کاری که در تهران به هم زده بود، از وی شخصیتی چندوجهی ساخت و این گونه بود که توانست اندیشه‌های دینی و مذهبی را در محافل فرهنگی روز کشور راه دهد و پلی برای ارتباط میان کانون‌های روشنفکری و دانشگاهی و حوزوی باشد. او که در مکتب شیخ مجتبی قزوینی درس خوانده و با دیدگاه‌های غروی اصفهانی همسویی داشت، ترویج اندیشه‌های استادان خود برای جداسازی آموزه‌های دینی و مذهبی از افکار فلسفی و عرفانی را نیز در برنامه خود قرار داد و با انتخاب عنوان «مکتب تفکیک»، به تئوریزه کردن این دیدگاه پرداخت. حکیمی در جایی گفته است که «من اشتباهی که شخصیت‌شکن باشد و عقاید دکتر شریعتی را زیر سؤال ببرد، در آثار دکتر ندیدم». با این حال، دریغ خود را از این که به دلیل اشتغال به نگارش مجموعه «الحیاه» نتوانسته به اجرای این وصیت‌نامه موفق شود، پنهان نکرده است. 👈بیشتر بخوانید: https://b2n.ir/b85442 @howzehamozesh ╚════📖🔖