‌ «هنگـامی که حـق تعالی به ازای ذبح اسماعیل(ع) قوچی را فــرستاده تا به جـای او ذبح شود حضرت ابراهیم(ع) آرزو کـرد کاش می‌شد فـرزنـدش را به دست خود ذبــح کند و مامور به ذبـح گــوسفنـد نمی‌شـد تـا به سـبـب درد و مصیبتی کـه از این راه به دل و جــان او وارد می‌شود پدری صاحب مصیبت باشد که عــزیـــز ترین فــــرزنـدش را به دست خود در راه خـدا ذبــح کرده تا از این طریق بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت‌ها را به دست آورد. ‌