http://eitaa.com/joinchat/609288192C7f2d99bc90 🔘 در دوران دانش آموزی ، علاقه ویژه و وافری به نویسندگی داشتم. حالا که می نگرم ، می بینم درونمایه های خوبی برای رشد در این حیطه داشتم. انشاهای خلاقانه و خیال پردازانه می نوشتم. املاهایم ۲۰ بود. نظام مریض آموزشی ، فریب ۲۰ های ریاضی و تجربی ام را می خورد و مرا با وعده دکتر و مهندس شدن فریب می داد. معلمان ادبیات فارسی ام را ارج می نهم ولی حلال نمی کنم؛ که این همه شوریدگی و استعداد را وقعی نمی نهادند. نظام آموزشی بیمار ، میراث شوم طاغوت است. ولی اگر ناشایستگانی چون محمدعلی نجفی بر آن چنبره نزده بودند ، تخت و بستری برای درمان می یافت. نجفی ۶۷ ساله ، وزیر آموزش و پرورش سالهای ۶۷ تا ۷۶ بود که اولین گزینه برای همین وزارت در دولت یازدهم به حساب می آمد. او پس از ناکامی در وزارت آموزش ، دوره ای سرپرست وزارت علوم بود. زندگی خصوصی و ازدواج مجدد او به من ربطی ندارد و قضاوتی پیرامون آن ندارم. ولی به عنوان دانش آموز دوران وزارت او حق این سوال را دارم که سهم او از خوشبختی و موفقیت نسل من چه بوده جز ازدواج با یکی از دانش آموزان آن نسل؟ نسل من و پس از من ، تا کی باید در سالن انتظار بنشینند تا مدیرانی چون نجفی ، قفل از اتاق کامجویی خود بگشایند؟! مصطفی امینی خواه