تصویری گرافیکی از یک اَختروش (Quasar) اختروش‌ها پیش‌تر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شامل امواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به سرخ زیاد شناخته میشدند که به ستاره‌ها شبیه بودند با وجود بحث های مختلف بر سر موجودیت این شیء آسمانی؛ همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش، هالهٔ متراکم‌شدهٔ ماده است که اَبَرسیاهچاله ی یک کهکشانِ جوان را احاطه کرده‌است اختروش‌ها کاربردهای زیادی در Geodesy دارند (شاخه‌ای از ریاضیات کاربردی و علوم زمین که به اندازه‌گیری و نمایش شکل و ابعاد زمین، تعیین موقعیت دقیق بر روی آن و بررسی میدان ثقل زمین و تغییرات زمانی آن می‌پردازد) به‌طور مثال سامانه وی‌ال‌بی‌ای با استفاده از امواج رادیویی اختروش‌ها میتواند تا دقتهای نانوثانیه فاصله بین دو آنتن را محاسبه کنند یک اختروش نتیجه برخورد دو کهکشان با همدیگر است و زمانی که دو سیاهچاله مرکز کهکشان‌ها به هم نزدیک می‌شوند؛ گازهای اطراف انرژی زیادی به صورت نور آزاد میکنند که هشت تریلیون بار درخشانتر از خورشید است @ir_nojoom