درباره برنامه‌ای که موسیقی را از سانسور رها کرده است گاهی برای ساخت برنامه ای که مخاطب را درگیر کند نیاز به پروژه ای با تولید وسیع و استدیوهای بزرگ نیست، کافی است سوژه را پیدا کنید و بگذارید خودش سخن بگوید. یکی از این سوژه ها و عرصه های مهجور، موسیقی کشور است، جایی که همواره بین بحث های زرد و سطحی رسانه ای گیر کرده و فرصتی برای تامل در عمق و تاریخ پربارش و تاثیرات عمیقی که بر تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران گذاشته بوجود نیامده است. اتفاقی که برای اولین بار در برنامه کوتاه«دورها آوایی است» افتاده است، فرم برنامه علیرغم اینکه موشن گرافی و ویدئو کامنت است، اما به خوبی توانسته از عهده روایت سوژه هایی که برمی گزیند، برآید و مخاطب را همراه نماید. این همان جنس روایتی است که انتظار داریم، روایتی بدون سانسور روشنفکری، ناب و کمتر پرداخته شده از موسیقی ایرانی، برنامه ای که طعم شیرین نوستالوژی را با ابهام زدایی از موضوع همراه کرده است. پژوهش های دقیقی که در کنار روایت های ناب بزرگانی چون مرحوم محمدرضا لطفی برنامه را جذاب کرده است. «دورها آوایی است» برنامه ای کوتاه، مختصر و مفید است از موسیقی و آنچه از آن سانسور میشد و طلیعه ای برای برنامه هایی که غبار ازپیوند عمیق موسیقی با انقلاب، ایران و مردم بردارد. مختصر و مفید و کم ادعا اما پر از حرف و صدا..