📚نسخه الکترونیک کتاب "صحابه در قرآن" در پژوهان منتشر شد 🔹واژه «صحابه» جمع «صاحب» از ریشه «ص ح ب»، به معنای ملازم، همنشین و قرین است. این ریشه همواره بر گونه‌ای از نزدیکی و همراهی دلالت دارد. 🔹در کارکرد واژه صاحب، کثرت معاشرت و ملازمت به اقتضای ریشه «ص ح ب» یا به سبب الزام عرفی لحاظ شده است. شماری از اهل ادب تأکید کرده‌اند که صاحب در عرف فقط به کسی گفته می‌شود که همراهی و مجالست او با دیگری طولانی باشد. 🔹به‌ نظر می‌رسد قیودی همچون «تبعیت» و «تعلّم» که برخی آن را مقوّم معنای صاحب و صحبت دانسته‌اند، به این ریشه ربطی ندارند و این مفاهیم صرفاً با صحبت و مصاحبت مقارنت خارجی دارند. صحابه در شکل مصدری به معنای رفاقت‌کردن و همراهی‌کردن نیز به کار رفته است. 🔹به‌گفته برخی لغویان، واژه صحابه در اصل مصدر بوده و بعدها به معنای جمع «صاحب» به کار رفته است و هیچ جمع فاعلی جز صحابه بر این وزن وجود ندارد. صحابه به فتح و کسر صاد کاربرد دارد. «صحابی» صفت منسوب به صحابه، مفرد معنای اصطلاحی است... ✍️نویسنده: علی خراسانی 📚ناشر: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ⏪مطالعه کتاب در پژوهان: 🌐pajoohaan.ir/document/6744-صحابه-در-قرآن 🎯پژوهان؛ لذت مطالعه و پژوهش