ادامه.... می‌شکند، شعائر دین را باز می‏‌گرداند، آفاق جهان را روشن می‏‌سازد، آرامش و صلح را از کران تا کران برقرار می‏‌کند. . . . دشمنانت خوار و زبون و دوستانت عزیز و پیروز می‏‌شوند. در روی زمین از ستمگران، جنایتکار و منکران طغیانگر و دشمنان تجاوزگر و مخالفان عنادگر احدی باقی نمی‏‌ماند؛ زیرا هر کس به خدا توکل کند، خداوند او را کفایت نماید، همانا خداوند امر خود را به پایان می‏‌رساند و وعده و قضای حتمی خویش را محقق خواهد کرد. همانا خداوند برای هر چیزی تقدیری قرار داده است. *آیا بعد از استقرار حکومت آن حضرت گناهی صورت نخواهد گرفت؟* مهمترین عامل صدور گناه از انسان طمع و حرص او به اندوختن مال دنیا و احساس نیاز انسان به متاع دنیا است. وقتی انسان به قدر کفایت از مال و ثروت بهره‏‌مند شده و عزت و آبروی اجتماعی بیابد و بینش او الهی شود و دنیا و متاع آن برایش بی‌ارزش شود و به یقین برسد که تمامی وعده‌‏های الهی حق‌‏اند و گرچه دیگران نخواهند و نپسندند و در سر راه تحقق آن مانع بتراشند بالأخره محقق خواهند شد. اگر انسان به یقین برسد که معاد و حساب و کتابی در کار است و بهشت و آنچه در آن است قابل مقایسه با عمر دنیا و آنچه در آن است نبوده، دیگر انگیزه‌‏ای برای ارتکاب گناه باقی نمی‏‌ماند. به خصوص که بنابر برخی روایات و استدلال‌های برخی محققان فرزانه، عمر ابلیس نیز با قیام حضرت (ع) تمام خواهد شد و به استناد برخی روایات آن ملعون به دست نبی اکرم (ص) در بیت المقدس ذبح خواهد شد و تسویلات و وسوسه‏‌ها و تزیین‌‏های او هم منقطع می‌شود، از طرف دیگر، موانع بی‌شماری مثل حکومت عدل فراگیر که رهایی از عدالت آن امکان ندارد، محیط امن و امان و سالم و عدم پذیرش فساد و تباهی و گناه از طرف عموم مردم، مانع صدور گناه خواهد بود، پس انگیزه، مفقود و مانع، موجود می‌شود. لذا گناه صادر نمی‌شود، در این زمینه نیز احادیث فراوان است، امام صادق (ع) آن دوران را این گونه توصیف می‏‌کنند: *روابط نامشروع، مشروبات الکلی و رباخواری* از بین می‌‏رود، مردم به عبادت و اطاعت روی می‌‏آورند، امانت‌ها را به خوبی رعایت می‏‌کنند، اشرار مردم، نابود می‏‌شوند و افراد صالح باقی می‏‌مانند. پیامبر (ص) می‌فرمایند: خداوند به وسیله مهدی (عج) از امت رفع گرفتاری می‏‌کند، دل‏‌های بندگان را با عبادت و اطاعت پر می‌‏کند و عدالتش همه را فرا می‏‌گیرد. خداوند به وسیله او دروغ و دروغ گویی را نابود می‏‌سازد. روح درندگی و ستیزه جویی را از بین می‏‌برد و ذلّت بردگی را از گردن آنها بر می‏‌دارد *اللهم عجل لولیک الفرج والعافیة والنصر* لغيبةللطوسي ص : 448؛ بحارالانوار ج52 ص210 احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۳، ص۲۸. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۹۰. ابن ابی شیبة، المصنف، ج۱۵، ح ۱۹۴۸۴. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۴۷۴. نجاشی، رجال، ص۲۲۶. علامه حلی، خلاصة الاقوال، ص۳۷۰. خویی، سید ابو القاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۳۰۴. شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۳۴۱. علامه حلی، ایضاح الاشتباه، ص۲۴۱. ابن غضایری، رجال، ج۴، ص۷۸. شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۳۳۹. سید ابو القاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۷۱. نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۳۳۱. طبری، محمد بن جرير، دلایل الامامة، ص۲۵۸. @jahaade_kabir