حاج رضوان، کابوس هرشب اشغالگران
بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین.
به خاطر دارم بسیار رنجور و بیمار بودم ولی بر حسب وظیفهی شرعی، لباسهایم را پوشیدم و آماده شدم تا در مراسمی که برای شهادت آن مرد خدا در مسجد جامع برپا شده بود، شرکت کنم.
خانواده پرسیدند کجا میخواهی بروی با این حال و روزت؟! و وقتی از قصد و نیت من آگاه شدند، کوچکترین ممانعتی نکردند.
سال ۱۳۸۶ هش در چنین روزی بود که خبر شهادتاش همهی جهان شیعه را در هالهای از غم فرو برد؛ همراه و همرزم شهید چمران، مرد شمارهی یک شاخهی نظامی حزبالله لبنان، کابوس وحشتناک اشغالگران، و یار صدیق و وفادار انقلاب اسلامی ایران بود.
پدرش از علمای شیعهی منطقه، و برادرانش جهاد و فؤاد از جمله شهدای مظلوم مقاومت بودند.
ضربات سنگین و سهمگین و پیاپیاش به پیکرهی اهداف آمریکا در منطقه و جهان باعث شده بود برای سرش جایزه تعیین کنند و یا لااقل اطلاعاتی و ردّی از او به سرویسهای اطلاعاتیشان داده شود.
او کسی بود که در ازای به گروگان گرفته شدن «حاج احمد متوسلیان» یکی از سرکردگان مهم نظامی اسرائیل را به گروگان گرفت تا بتواند او را با متوسلیان مبادله نماید.
آیتالله العظمیٰ خامنهای رهبر جمهوری اسلامی در پیامی، تسلیتاش به مناسبت شهادت او، وجودش را سراسر شور و جهاد و عشق به شهادت توصیف کرد که آخرالامر به آرزوی دیرینهی خود رسید.
چندی بعد در سال ۱۳۹۳، فرزند رشیدش «جهاد» نیز به خیل شهدای راه حقیقت پیوست.
این اوصاف، هرچند ناقص و نارسا بود؛ اما در عرض ارادت به ساحت شهید والامقام «عماد فائز مغنیه» ملقب به حاج رضوان بر صفحهی قلم آورده شد تا در پانزدهمین سالگرد شهادتاش، یادش را زنده نگاه داشته باشد.
روح مطهرش با سیدالشهداء علیه السلام محشور باد. آمین
والسلام علیکم ورحمةالله وبرکات
علیرضا احمدی دهبالایی
یکشنبه ۲۳ بهمن ۱۴۰۱ ؛ ۲۱ رجب ۱۴۴۴
@jahad_tabbin