[1]. بعد از رحلتِ حضرتِ امام(ره)، خداوند جانشینِ شایسته‌ای که گویا نسخۀ دوّمِ همان امام بود را به ما مرحمت کرد؛ حتّی خوش‌بین‌ترین افراد هم باور نمی‌کردند که کسی بتواند به این خوبی، نقشِ رهبری را ایفا کند. حداقل چهل‌سال است که تجربۀ کارآمدیِ او را دیده ایم؛ گاه وی مسائلی را می‌فهمد که بزرگانی، سال‌ها بعد متوجّهِ سخن او می‌شوند! خداوند، نعمتِ وجودِ چنین رهبرِ دلسوزی را به ما داده است که در این سن، شبانه‌روز تلاش کرده و به فکرِ مردم است(علامه محمّدتقی مصباح‌یزدی، پایگاهِ اطلاع‌رسانیِ آثار، 6 دی 1397، شمارۀ خبر: 7194). [2]. تاریخِ آینده، ثابت خواهد کرد که یکی از مفاخرِ انسانیّت در مسندِ حکومت، مقامِ معظّمِ رهبری است. این‌که کسی سی‌سال، پُستِ دشواری را بر عهده داشته باشد و هیچ‌کجا نتوان اشتباهِ قطعی از وی نشان داد، و حتّی معاندینی که دنبالِ گرفتن یک نقطۀ ضعف از ایشان هستند، نتوانند چیزی پیدا کنند، چیزی شبیهِ معجزه است(علامه محمّدتقی مصباح‌يزدي، پایگاهِ اطلاع‌رسانیِ آثار، 11 فروردین 1398). [3]. با مروری بر سرگذشتِ بزرگانِ شاخص، از غیبتِ صغری تاکنون، می‌توانم بگویم کسی‌که موقعیّتی شبيهِ ايشان، با چنين برکاتي نصیبش شده باشد، سراغ ندارم؛ رهبري كه طيِ سی‌سالِ گذشته در حسّاس‌ترین شرایطِ بين‌المللي و در‌حالی‌که کشورهای پیشرفتۀ دنیا، در طرفِ مقابلِ ایران قرار گرفته‌اند، همۀ امور را به بهترین نحو، مدیریّت کرده‌ و موفّق شده‌اند(علامه محمّدتقی مصباح‌یزدی، پایگاهِ اطلاع‌رسانیِ آثار، 23 خرداد 1398، شمارۀ خبر: 7326). https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi