لطفاً تأمل کنید نکته حائز اهمیت در این ایامی که دنیای خوب و بد حرف از غزه و فجایع انسانی آن می زنند ،وجود دارد که ما سالها و اخیرا قبل از اتفاقات غزه به طور کلی برای مسئله فلسطین به برخی دوستان ومسئولین گوشزد کردیم ولی یا شنیده نشد و یا جدی نگرفته نشد و باز ازآن ناحیه دچار چالش و آسیب شدیم وشاید در آینده نیز دچارآن شویم ، چون هنوز برخی یادرفضای دهه شصت وهفتاد سیر فکری دارند وهمه رامثل خود می بینند ومیخواهند و یا بعداز اغتشاشات خیابانی سال قبل هنوز به خودشان نیامدند ودوباره با همان ترفندهای بی فائده وتاریخ گذشته بانسل جدید وحتی نسل قدیم که حالا بهتراز هم سالان قدیمی خود عمل میکنند، برخورد کرده وانتظار دارند نسل جدید وافراد متحول یا متفکر قدیمی تابع تصمیم گیری آنها برای اعلام موضع خود درباره اتفاقات غزه و فلسطین باشند. اما موضوع اصلی چیست؟ موضوع عدم برخورد احساسی صرف با قضیه فلسطین است.ازاول انقلاب اسلامی تا همین دیروز راهپیمایی تنها چیزی که هدف برگزار کنندگان این مراسم بود وهست تحریک احساسات مخاطبان است.این درحالی است که ما از هزاران شبهه وگره فکری جوانان درباره علت درگیری ما با اسرائیل و چگونگی تشکیل این دولت وچرا یی غصب سرزمین فلسطین وچرایی سکوت مسلمانان دربرابر این ظلم و جایگاه این جغرافیا در امنیت سرزمینی ما واهمیت این منطقه برای احیاء تمدن اسلامی و خیلی مسائل کلان دیگر که نه در رسانه ونه در متن سخنرانی ها ونه درهنر ونه در دانشگاه ونه در حوزه چیزی قابل توجهی وجود ندارد وهمه اکتفا کردند به همان حافظه ذهنی روز قدس ومناسبتهایی که همه دلسوزان راحت طلب در صدا و سیما وروزنامه وگاهی درتریبون های رسمی که مخاطب آنها هم خود نسلی است که شاید خودشان نیاز به تبیین موضوع فلسطین نباشند اما گاهی از تکرار چنین اظهارنظرهایی وحضور در چنین مراسم اگر اکراه پیدا نکرده باشند درپس ذهنشان آن را امری غیرضرور ویا کم اهمیت قلمداد می کنند. این بماند که نسل جدید یا در محافل رسمی حاضرنیست یا اگر باشد نسبت به قضیه فلسطین احساس کوتاه مدت پیدا میکند وبه عنوان جوان ونیروی پیشران کشور وانقلاب خود را درباره این مسئله مسوول نمی داند. چند روز پیش جلسه ای با حضور یکی از تحلیلگران سیاسی غرب آسیا و فلسطین داشتیم که حدود ۴۰۰ نفراز اساتید ونخبگان حوزه‌های علمیه قم حضور داشتند وایشان عالمانه مطالبی ارائه داد که برخی حضار به وجد آمدند وبعداز جلسه برخی از سخنران خواستند چند کتاب درباره فلسطین ومسائل تاریخی ان به آنها معرفی کند باخودم گفتم خدایا این اساتید بسیجی ونخبه چنین درخواستی دارند پس جوانان ماچه بخواهند وچکار باید بکنند برای درک عمق فاجعه غزه .؟؟!!! اما من هم از ایشان سوالی کردم که جوابشان باعث شد آن‌شب خواب تا پاسی از شب از چشمانم ربوده شود ومرا متأسف ،ناراحت و کمی دلسرد کرد . سوالم این بود که ایشان در خلال صحبت هایش از راهپیمایی های سراسر دنیا برای دفاع از مردم فلسطین وغزه و نیز اعتراض به وحشی گری های رژیم صهیونسیتی در جنگ غزه ، یادی کرد و اشاره ای به حمایت مردم ایران از غزه نکرد و زود بحث را عوض کرد ولی من حساس شدم و پس از جلسه از ایشان خواستم توضیحی دراین باره بدهد واو گفت انتظار از کشور و مردم ما حضور میلیونی بود نه چند ده هزار نفری وبعد ایشان علت آن را با تردید یا احتیاط مشکلات اقتصادی مردم ویا کم اهمیت دانستن حضور و یا بی برنامه گی برگزار کنندگان و حتی کثرت دعوت مردم به تجمع،راهپیمایی و تظاهرات دانستند. گرچه بنده باتمام فرمایشات ایشان موافق نیستم وآن را مشکل برخی تحلیلگران سیاسی میدانم که کشور را خلاصه در تهران می بینند وچون خودشان آنجا هستند هشتاد میلیون را در هشت میلیون تهرانی خلاصه میکنند تازه آنهم ناقص .چون درهمین تهران وقتی چندصد هزار معترض به انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ به خیابان آمدند، میلیون‌ها نفر برای دفاع از انقلاب اسلامی آمدند وآنها را سرجایشان نشاندند یا درقضیه اغتشاشات حتی یک درصد مردم تهران اعتراض خیابانی نکردند اما برخی مسئولان غیرمردمی به خود لرزیدند وتصمیم گیرهای شتاب زده و منفعلانه گرفتند. یا اینکه فراموش کردیم خاستگاه انقلاب اسلامی تهران نبود وچرا باید تهرانی ها قیام میکردند درحالی که همه امکانات از آن زمان تا همین حالا درهمه زمینه های پزشکی،علمی وخدماتی درتهران قرار داشت وهمچنان باتمام انتظار اجرای عدالتی که دراین راستا از حکومت اسلامی میرود هنوز دغدغه اصلی مسؤلین اجرایی کشور رضایت تهرانی هاست واین درحالی است که هرآنچه مشکل برای امنیت،استقلال وفرهنگ ودین کشور وجود دارد یک سر آن در پایتخت است واین برخلاف انتظارات است.البته این خود شرح مفصلی میطلبد که بعدا عرض خواهم کرد. ✍️جواد حیادر @javad_hayader