. ✅ اشک چمران برای فوزیه از یادم نخواهد رفت! 🔴 برشی از خاطرات عزت قیصری از پاوه، به مناسبت ۳۱ خرداد، سالگرد شهادت دکتر مصطفی چمران . ⁦◀️⁩ فوزیه شیردل بهیاری بود که در بیمارستان قدس پاوه خدمت می‌کرد. توی درگیری، گلوله ای آتشین و گداخته، بی رحمانه پهلویش را شکافت و نقش زمینش کرد. در خانه ی پاسداران بودیم. با عجله به طرف فوزیه دویدم. به بالینش که رسیدم غرق در خون شده بود و روپوش سفیدش را گلگون کرده بود. اینقدر از بدنش خون رفته بود که صورتش مثل لباسش سفید و بی‌رنگ بود. با دیدن این صحنه که سوزناک ترین لحظات عمرم بود، در حالی که قلبم می جوشید، خم شدم و لحظه‌ای سرم را روی سینه اش گذاشتم و او را به آغوش کشیدم. خون تازه‌ای از پهلویش جاری بود و سر و صورتم خونی شد. روحیه ام ضعیف شد اما سعی کردم که قلبی سنگی داشته باشم. سرش را به دامنم گرفتم و به صورت خونی و لبهای روزه‌دار و خشک و ترک خورده اش بوسه زدم. از چهره اش پیدا بود که رفتنی ست. مظلومانه نگاهی کرد که بوی خواهش داشت. نگاهش در نگاهم گره خورده بود. لحظه ی بغض شکن و غم انگیزی شده بود و این سخت ترین لحظات زندگی من بود. فوزیه همچنان ناله می کرد و آتش به جانم می زد. محل گلوله به شدت خونریزی داشت اما نه پزشکی بود و نه دارویی که جلوی خونریزی را بگیرد. رشتی را به پهلویش بستم اما خون بند نمی آمد و این کار من هم بی فایده بود. ۱۶ ساعت از زخمی شدنش می‌گذشت. همه برایش گریه می‌کردند و قلب همه را خون کرده بود. جز گریه هیچ کاری از دست هیچ کسی بر نمی آمد، اما اشکی که در آن جمع بر چهره ی چمران دیدم هرگز از یادم نخواهد رفت. . ⁦◀️⁩ پیکر نیمه جان او را بعد از ۱۸ ساعت از خانه پاسداران به ساختمان بهداری بردند تا از دید مردم و مجروحین دور باشد و روحیه مجروحان ضعیف نشود. بهداری در ورودی غربی شهر پاوه قرار داشت. همراهش رفتم و کنارش نشستم و موهایش را که کمی بیرون آمده بود پوشاندم. سرش را به دامن گرفتم و میان دستانم قرار دادم و به آنها بوسه زدم. نفس‌های آخر را می کشید و چشمان بازش خیره به نقطه ای دوخته شده بود. لحظاتی بعد او بود و انفجاری و پیکری سرخ. این فرشته ی بی‌گناه در میان دامنم و بین شیون و ضجه زنان و کودکان، با درد و رنج زیاد بعد از ۲۴ ساعت خونریزی و دست و پنجه نرم کردن با مرگ بالاخره تسلیم شد. شیردل با زبان روزه شهید شد انگار کسی او را به پرواز دعوت کرده بود و من لحظه پرواز او را دیدم . ⁦◀️⁩ چند ساعت بعد که هلی کوپتر به پاوه رسید، پیکر فوزیه را هم کنار مجروحان سوار کردیم اما وقتی پره های هلی کوپتر به ساختمان اصابت کرد و شکست، مثل فنر از جا بلند میشد و دوباره به زمین میخورد. هربار چند مجروح به بیرون پرت می شدند و پره های تیز با ضربه ای آنها را بی جان به زمین می انداخت. پیکر نیمه جان دو خلبان از در کابین در حالی آویزان شده بود که پاهایشان در کمربند اصلی گیر کرده بود. مجروحان هلی کوپتر همه بین زمین و آسمان شهید شدند. ناراحتی همه مان را دیوانه کرده بود. عده ای سر خود را به دیوار می کوبیدند و شیون می کردند و گروهی سردرگم دور خود می چرخیدند. گلوله های دشمن همچنان بر سر ما می بارید ولی کسی دیگر به مرگ توجهی نداشت . ⁦◀️⁩ غم انگیزترین صحنه اما مربوط به فوزیه شیردل بود که پایش داخل هلیکوپتر گیر کرده بود و بدنش با روپوش سفید خونی آویزان مانده بود.باد روپوش سفید و گیسوان بلندش را به این طرف و آن طرف می برد و دست های خونی اش، آویزان بر روی زمین و خاک کشیده شده بود.