من حتما باید افطارم را با خانمم بخورم! حاج عیسی جعفری- خدمتگزار امام- در بخشی از خاطرات خود می‌گوید: امام خمینی در ماه مبارک رمضان دو دفعه افطاری می‌دادند که عموماً همان لیالی شهادت بود. به علت این که در قسمتی که به خودشان اختصاص داشت جا کم بود، افطاری‌ها در منزل خانم‌شان- که بزرگ بود- داده می‌شد. حاج احمد آقا جمعیت را دعوت می‌کرد، هم نماز می‌خواندند و هم افطاری می‌دادند. غذای افطاری امام ویژگی خاصی نداشت و مانند سفره بقیه مردم بود. در ابتدا مردم با غذای سبکی افطار می‌کردند و بعدا هم غذای گرم می‌دادند. جالب این جا بود که حضرت امام آن قدر که روی مخارج، حساس بودند راجع به افطاری دادن به مردم خیلی سفارش و تذکر نمی‌دادند و سخت‌گیری نمی‌کردند، بلکه دست ما را آزاد می‌گذاشتند. البته ما هم این قدر مواظب بودیم که هیچ وقت غذا زیاد نیاید که حیف و میل بشود، اگر چیزی اضافه می‌آمد با ماشین بیرون می‌بردند و توزیع می‌کردند. خود حضرت امام در مراسم و بین مردم حضور می‌یافتند ولی برای افطار می‌رفتند که البته بعدها دلیل آن را فهمیدم. این فیلم زیبا و مشهوری که امام و آیت‌الله خامنه‌ای با لبخند صحبت می‌کنند- و تیتراژ اخبار تلویزیون آن را نشان می‌دهد- مربوط به همین مراسم افطاری است و در همان صحنه ماجرای جالبی پیش آمد. امام در حالی که گوشه دیوار و در جوار ایشان، آیت‌الله خامنه‌ای نشسته بودند، خواستند بروند و افطار را هم چون همیشه با خانم‌شان میل کنند. به محض این که امام خواستند بلند شوند. برخی اطرافیان گفتند: بنشینید امشب با ما شام بخورید! فرمودند: من حتما شام را باید با خانمم بخورم! هر کاری کردند ننشستند، مقداری با جمعیت صحبت کردند و نزد خانم‌شان رفتند! سیره فرزانگان، عبدالحسن بزرگمهرنیا، نشر سامان دانش، به نقل از: عیسایِ روح الله- خاطرات حاج عیسی جعفری، خدمتگزار حضرت امام- مرکز اسناد انقلاب اسلامی. http://t.me/sireyefarzanegan