#دلنوشته اينكه كسی رفته باشه، با اينكه تو رفتنش رو باور كنی، دوتا حرف جداست. من فكر میكنم آدمایی كه راه می‌رن و با خودشون حرف می‌زنن، دقيقا همونايی هستن كه رفتنِ كسی رو باور نكردن. همونايی كه صدتا خاطره رو زير و رو می‌كنن تا به يه اسم مشخص برسن. همونايی كه برای يادآوری يه خاطره، کل شهر رو بالا و پايين می‌رن. همونايی كه عصرا، سر ساعت هميشگی، می‌رن همون كافه‌ی هميشگی، می‌شینن پشت همون ميز هميشگی و  دو تا از همون «تلخِ هميشگی» سفارش می‌دن. اما مگه آدم، چقدر می‌تونه به روی خودش نياره؟ واقعيت اينه كه فراموش كردن، بيهوده‌ترين كاری بود كه توی تمام عمرت می‌خواستی انجام بدی و نشده. هميشه؛ هزار دليل برای رفتن هست، اما موندن، فقط «يه بهانه» می‌خواد. سخته يه روز بفهمی، بهانه‌ی موندنش نبودی! ‌ ✍ساقی ╭❣ ╰┈➤💻@jebhe_islamic