تقویم فارسی باستان، ایلامی و بابلی دارای ساختار گاهشماری مشابه، قمری-شمسی بودند که در آن‌ها ماه‌ها قمری و طول سال شمسی محاسبه می‌شد، برای آن‌که سال‌نو در آغاز اعتدال بهاری واقع شود، لازم بود که در فواصلی از سال، ماه کبیسه به تقویم بیفزایند. در میان‌رودان و ایلام، افزودن ماه کبیسه تا‌ حد زیادی متأثر از عوامل سیاسی بود؛ اما پژوهش های جدیدنشان می‌دهد که هخامنشیان برای کارآمدی نظام اداری قلمرو گسترده‌ی خود، تقویم‌های محلی را ازطریق محاسبات ریاضی و نجومی و افزودن ماه کبیسه، کاملاً با هم هماهنگ کردند. بهترین شاهد این ادعا اسناد اداری مصری هستند که در آن‌ها به‌منظور هماهنگی با دیوانسالاری شاهنشاهی، در کنار گاهشماری سنتی شمسی، تاریخ‌گذاری قمری-شمسی نیز به‌کار رفته است.