گاهى فكر ميكنم مگر ميشود آدم ها اينقدر راحت و هر چند وقت يكبار كنار معشوقه اى جديد بايستند و دو نفره هايشان را به معرض نمايش بگذراند؟ انگار خودشان ثابت اند و آدمِ كنار دستى شان فقط عوض ميشود ! در همان مكان ها ، با همان خنده ها با همان ژست هاى مضحك كه مثلاً من خيلی خوشبختم و افسوس به حال آنهايى كه فقط مى آيند تا جاى خالى نفر قبل را پر كنند ... ~ علی قاضی نظام