یا ثارالله(علیه السلام)
"کرمان"
گفتم کرمان و تمام واژه‌ها، مانند لاله‌های سرخ، روی کاغذ واژگون شدند و خون پاشید روی دفترم.
و تو چه می‌دانی خون چیست؟
او، خودِ خودِ زندگی‌ست.
زنده و زندگی بخش.
در بدن جاری می‌شود و آنقدر مهربان و دلسوز است که راه می‌افتد و به همهٔ قسمت‌های بدن سرمی‌زند
تا از زنده بودنشان خاطرجمع شود.
جایش درون بدن است و نباید بیرون بیاید.
اصلاً شاید برای همین لازم بودنش برای زندگی است که خداوند آن را در بیرون بدن نجس قرار داده.
اما گاهی این خون نجس، می‌شود پاک‌ترین و پاک‌کننده‌ترین؛
آنجا که بیرون بریزد، بر زمین بریزد، مثلاً به دست ظالمی، یا با تیر گلوله‌ای، یا با انفجار بمبی.
مثلاً روز مادر باشد، و مادری شهید شود یا روز مادر باشد و مادری مادرِ شهید شود. اینجاست که خون اشک می‌شود و اشک، خون.
اما وای بر ظالم، و هزاران بار وای بر او که خودِ خون، خونخواهی می‌کند.
خون حق را نشان می‌دهد و باطل را پاک می‌کند. آخر خاصیّت پاک‌کنندگی دارد. پاک می‌کند همهٔ ناپاکی‌ها را، همهٔ ستم‌ها را، خودش دست می‌برد و پاک می‌کند همه اشک‌های مظلومان را.
یا الله عجّل لولیک الفرج بدم المظلوم