‍ ✅ سلفی عربی با فوتبال/ بخش دوم 🔹جام جهانی فوتبال در ۹ دهه گذشته، هر چهارسال یک‌بار برگزار شده است، اما هفتاد سال نخست، فاقد هویتی بود که امروز به‌عنوان نشان تجاری یا همان «برند» شناخته می‌شود؛ یعنی هیچ عنصر تصویری یا شعار خاصی نبود که بازی‌های آن دوران را نمایندگی کند. 🔹نماد واپسین جام جهانی فوتبال، عروسک سرزنده و بازیگوشی به نام «لعیب» بود که در ذهن هواداران فوتبال به‌عنوان نام‌ونشانی از کشور میزبان یعنی قطر نقش بست. 🔹اما کشوری که تا همین ۱۰۰ سال پیش تحت‌الحمایه انگلیس بود و حتی اجازه نداشت کشورش را به غیر بریتانیایی‌ها نشان دهد، با غیر بریتانیایی‌ها معامله کند و حتی درباره خاک و سرزمینش نیز صاحب اختیار نبود، چگونه دنیا را غافل‌گیر کرد؟ 🔹برای یافتن پاسخ باید به ۲۸ سال پیش بازگردیم؛ زمانی که شیخ «حمد بن خلیفه» کلنگ تأسیس تلویزیون «الجزیره» را به زمین زد و رسانه‌ای را تأسیس کرد که این کشور را به یک بازیگر جدی در دنیای عرب تبدیل کرد. 🔹امیر قطر به‌درستی دریافته بود برای کشوری که دستش از مولفه‌های قدرت‌سازی نظیر جمعیت، وسعت سرزمینی، موقعیت ژئوپلیتیک و نیروی نظامی قدرتمند خالی است، راهی جز بهره‌گیری از مولفه‌های قدرت نرم وجود ندارد. 🔹بسیاری معتقدند بعد از تاسیس و گسترش «الجزیره»، میزبانی جام‌جهانی توسط «شیخ تمیم» دومین گام جدی دوحه در راستای تقویت قدرت نرم از رهگذر استفاده هوشمندانه از مولفه‌های ارتباطی تاثیرگذار بر افکار عمومی جهان بود. 🔹کوچکترین کشوری که تاکنون جام جهانی در آن برگزار شده، توانست با این رویداد ورزشی برای خود یک نشان تجاری ارزشمند بخرد و شرایطی را فراهم کند تا دستانش به عنوان قهرمان اصلی این رویداد بین‌المللی بالا رود. اما به محض اینکه نامش به‌عنوان میزبان جام جهانی مطرح شد، تیر انتقادات حقوق‌‌بشری به سوی دوحه نشانه رفت. 🔹رسانه‌های اروپایی به‌ویژه بریتانیایی عنوان کردند در یکی دو سال منتهی به جام جهانی ۶۵۰۰ کارگر مهاجر از کشورهای هند، پاکستان، نپال، بنگلادش و سریلانکا درخلال آماده‌سازی زیرساخت‌های مرتبط با جام جهانی جان باخته‌اند. 🔹توجه قطر به ظرفیت‌های جدید بازیگری در جهان امروز برای تولید قدرت نرم، موجب شد که در بازه جام جهانی ۲۰۲۲ بتواند در قابی جدید و تاثیرگذار و خارج از صف‌بندی‌های سیاسی سنتی در جهان روی سکو برود و با صرف ۲۰۰ میلیارد دلار، گران‌ترین سلفی تاریخ را با فوتبال بگیرد.