پاسخ تکمیلی افراد با اين روش، حاجت خود را به امام بيان مي‌كنند و امام، با احاطه و علم فراواني كه دارد از خواسته‌هاي آنان مطلع مي‌شود؛ همان‌گونه كه هنگام زيارت يا بعد از نماز يا هر وقت ديگر، هر حاجتي به طور شفاهي از امام مي‌خواهيم، اطلاع مي‌يابد و حتي اگر از قلب خويش بگذرانيم، امام(عج) اطلاع مي‌يابد. پس گفتن شفاهي يا نوشتن كتبي فرقي نمي‌كند و امام در هر صورت اطلاع مي‌يابد. و نوشتن نامه يكي ديگر از راه‌هاي بيان حاجت است. با توجه به آموزش‌هايي که امامان معصوم(ع) براي رُقعه نويسي به پيروان خود داده‌اند و همچنين نامه‌ها و عريضه‌هايي که براي امامان بزرگوار(ع) توسط شيعيان نوشته شده است، عريضه بايد شامل دو بخش عمدة توقيفي و اختياري باشد: منظور از بخش توقيفي، محتوايي است که از ناحيه امامان معصوم(ع) به نوشتن آن امر شده است . اين قسمت، غالباً شامل اذکار و اسماي الهي و توصيف و مدح و ثناي حضرت حق و کلماتي براي توجه و توسل به حضرات معصومان(ع) و ذکر اسامي مبارک آن‌ها است. بخش اختياري عريضه، شامل مطالبي است براي عرض حاجت شخصي، بيان حالات و راز و نياز با خداوند متعال و امامان(ع) به انتخاب و قلم خود مي‌نويسد. بعضي از آداب دعا کردن و عريضه نويسي به شرح زير است: - خلوص نيت؛ - وضو داشتن و خواندن دو رکعت نماز؛ [ بحار الانوار ج۹۹ ص۲۴۰] - روزه گرفتن روز پنجشنبه و نوشتن عريضه در صبح روز جمعه؛ - انداخته عريضه، در حالي که انسان رو به قبله ايستاده است؛ - در حال انداختن عريضه، نواب خاص امام زمان(عج)را صدا بزند...[ بحار الانوار ج۹۹ ص۲۳۵] @chashmbe_rah