🛑 قضاوت نکنیم مطالبه کنیم... 🔺امروز که بحث فیلم سینمایی عنکبوت مقدس تمامی نگاه ها را دوباره به سینما جلب کرده و تصاویر و اظهار نظرهای هنجارشکنانه سلبریتی‌ها بار دیگر نقل محافل فضای مجازی شده و تصویر سینما ایران را دلزده تر از هروقت دیگر نشان میدهد، بر دغدغه‌مندان جهاد تبیین لازم است به جای تکفیر و یا ختم فاتحه برای هنر هفتم بر روی پرده نقره‌ای، سینمای ایران را از منظری دیگر نیز ببینند تا به جای قضاوت عجولانه، مطالبه عمومی را برای بهره مندی هرچه بیشتر انقلاب و کشور از این رسانه تاثیرگذار فراهم آورند.... 🔺سینمای ایران روزگار صف های طولانی فیلم افق رسول ملاقلی پور را به خود دیده که به فیلم قارچ سمی ختم شده! یا فیلم های ابوالفضل جلیلی را به خود دیده که با اکران در بسیاری از جشنواره های معتبر جهانی و کسب جوایز به مراتب معتبرتر از نخل طلایی، که از این پانزده فیلم هنوز حتی یک فیلم اجازه اکران داخلی نگرفته (حتی آنهایی که به کمک صدا و سیما تولید شد و در صدا و سیما پخش شده است)! ولی فیلم فروشنده اصغر فرهادی هم مجوز می گیرد و هم بلافاصله اکران می شود! ولی فیلم به رنگ ارغوان ابراهیم حاتمی کیا سالها مجوز اکران پیدا نمی کند! تا محمدحسین مهدویان از فیلم ایستاده در غبار به مرد بازنده سوق پیدا کند! و فیلم امپراطور جهنم از سری فیلمهای راهبردی جمهوری اسلامی ایران با بی‌مهری به محاق فراموشی رود تا تاریخ اثرگذاری خود را از دست بدهد! 🔺و همه اینها نتیجه سالها نگاه سلیقه‌ی و دست به دست شدن مدیریت سینما و نداشتن نقشه راه مشخص و مدون برای آن است... 🔺با این اوصاف «آژانس شیشه ای» و «اینجا چراغی روشن است» و «طلا و مس» و ده ها فیلم سینمایی دیگر هنوز پای مخاطب را به کیشه می کشاند و چراغ رسالت مقدس هنر را روشن نگه می دارد... 🔺سینمای که هنوز بودجه نسیه اش در مقابل نه هالیوود و بالیوود، حتی در مقابل سینما ترکیه هم جوکی بیش نیست... 🔺این میان عده ای با خط کش خودساخته خود و با عجله خط بین انقلابی و ضد انقلابی را می کشند و دایه مهربان تر مادر شده اند بدون آنکه زوایای این هزارتوی پر پیچ و خم را بشناسند... 🔺 سینمای ایران همین چند بازیگر دوزاری‌ نیستند که برای گیرن‌کارت خوش رقصی می کنند، سینمای ایران چالش های بسیار پیچیده‌ای را به خود دیده که میطلبد تا به یاریش‌ بشتابیم‌ آن هم با رقم زدن مطالبه عمومی نه از جنس همه‌_چیز_دان های همیشه کارشناس، بلکه مطالبه اینکه سینما فضای با ثبات تر و آرام بخش تر را برای هنرمندان خود فراهم آورد و از نگاه های سلیقه ای و تغییر مدیریت های خلق‌الساعه و بی حساب و کتاب به دور شود و با کار تخصصی و دور از هیاهو به نقد و بررسی و تصمیم گیری برای این حوزه پرداخته شود... 🔺و اندکی حسن ظن به جای جاروجنجال های بی خود ...