🔶قدردانی از معلمی 🔶سید مهدی ناظمی قره باغ 🔺هیدگر در جشنی برای بزرگداشت استادش هوسرل، از او به عنوان معلم تفکر یاد می کند. صرف نظر از اینکه به تعریض می گوید تفکر راه است و بسته و محدود به اشخاص نیست و در درجه اول، این راهروی است که باید آموخت، همچنین یادآور می‌شود که قدردانی از معلم، دارای اهمیت است... . 🔺اهمیت قدردانی از معلم، در صرف یک امر عاطفی-اخلاقی و یا حمایت از او نیست. اهمیت آن در قدردانی از «معلمی» است. تشکر و قدردانی، یعنی به یاد آوردن موهبت و نعمتی که هست و پاسداشت این موهبت. 🔺قدردانی از معلمی، یعنی به یادآوردن اینکه همه آنچه داریم، مرهون سنتی است احتمالاً به قدمت زندگی خود انسان، که در این سنت، انسان مسوولیت خود را برای رشد دیگر انسانها می فهمد و به آن متعهد می ماند. 🔺اینکه امروز قدردانی از معلمی، مبدل به جشنواره ای مصرفی می شود و حتی همان هم از بین می‌رود و دیگر از قدردانی، جز تعارفی خشک و خالی یا کمتر باقی نمی ماند، ناشی از آن است که اولاً سنت معلمی سست و تهی از معنا شده است، ثانیاً قدردانی کردن برای موجودی که انسانش می خوانند، سود و منفعتی ندارد. لاجرم این دوپایی که بر سر بن، شاخ خود می برد، درنمی یابد که اگر سنت معلمی نباشد، انسان به انتهای خود می رسد و در توقفگاه خود نابود می‌گردد، چنانکه امروز بیش از همیشه نشانه هایی از این نابودی دیده می شود. درست به همین خاطر است که قدردانی از معلم، به مثابه قدردانی از معلمی را باید افتان و خیزان جدی گرفت تا امید به بازیابی مسوولیت انسان ‌یا حتی بازگشت معنای دوباره انسان، از میان نرود.