در زمان‌های گذشته، حکومت ستمگر عراق، وزیری به نام «موفّق» داشت. روزی در نماز جماعت شرکت کرد و به یکی از علما که امام جماعت بود، اقتدا نمود. امام جماعت در نماز هنگام تلاوت سوره به این آیه رسید: «وَلاَ تَرْكَنُوا إِلَی الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمْ النَّارُ.» یعنی: تکیه و اعتماد به ستمگران نکنید که آتش دوزخ به شما رسد. وزیر در فکر فرو رفت و خود را چنین یافت که به ستمگران متمایل شده است و خود نیز ظلم می‌کند. از ترس عذاب الهی نعره کشید و بی‌هوش به زمین افتاد. وقتی به هوش آمد علت حادثه را از او پرسیدند. در پاسخ گفت: «کسی که اعتماد به ستمگر کند این چنین، عذاب الهی به او نزدیک است. پس اگر خودش ستمگر باشد، چه کند؟ = محمد محمدی اشتهاردی، داستان‌های صاحبدلان، ج2، ص166.