چهارم؛ غفلت از محاسبه، سبب غفلت از مراقبه و پرهیزکاری از گناهان می‌شود؛ در نتیجه نفس لَوّامه نیز کم‌فروغ می‌گردد. در این حالت، انسان به خطا، گناه و بدی بی‌اعتنا شده و حتی گاه با طلب‌کاری از خداوند خطاهای خود را توجیه می‌کند. پنجم؛ نور فطرت در چنین شخصیتی، خاموش و در حجاب‌های تاریک و شدید پنهان می‌گردد. دیگر هیچ نوری از چنین فطرت خاموش‌شده‌ای که در هنگامه سختی‌ها و ابتلائات باید فریادرسی کند، در دل نمی‌تابد. ششم؛ این‌چنین، باید از نور ایمان فطری که هر انسانی از آن برخوردار است، مراقبت کرد. هفتم؛ گاهی انسان در برهه‌ای، از حال خوش برخوردار و سراسر شوق به معنویت و «سلوک الی الله» است. اما از آنجا که پیروی از حقّ زیان‌بار و پرهیز از باطلِ پُرمنفعت را در خود ملکه نکرده است، در هنگامه مواجهه با طوفان‌هایی از حوادث مختلف (غضبی، شهوی، رقابتی و ...) توان استقامت نداشته، در هم شکسته و احوال خوش معنوی خود را یک‌باره از دست می‌دهد. هشتم؛ انسان باید برای تمرین تزکیه نفْس ــ که از رهگذر حق‌مداری و باطل‌گریزی می‌گذرد، ــ از کم و اندک آغاز کند. زندگی خانوادگی (تعامل با والدین، همسر و فرزندان) یکی از بهترین محیط‌ها برای تمرین تزکیه نفْس است. آدمی در دشمنی کردن با دشمنان اسلام، باید شدیدترین جلوه‌های غضب‌ها را از خود بروز دهد. اما به‌راستی چرا در تعامل با همسر که خود، شیعه و قلبی به رنگ ایمان دارد، باید درشتی کرد؟ تزکیه نفْس را باید از همین بزنگاه‌ها آغاز کرد. 🔻کانال کشکول معنوی🔻↙️ 🕋 @kashkoolmanavi 🕋