#فاطمیه 🏴 #خطبه (۴) 🔺شکر و ثنا بر نعمت‌های خدای متعال «وَ الثَّنَاءُ بِمَا قَدَّمَ مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ ابْتَدَأَهَا وَ سُبُوغِ آلَاءٍ أَسْدَاهَا وَ تَمَامِ مِنَنٍ أَوْلَاهَا»، این شکرهای ما در برابر نعمت‌های ابتدائی است؛ نعمت‌های فکر نکرده، نعمت‌های ناخواسته که زیاد و فراوان است و از سر و روی ما می‌ریزد. «جَمَّ عَنِ الْإِحْصَاءِ عَدَدُهَا»؛ نمی‌توانیم شمارش‌شان را بکنیم. «وَ نَأَى عَنِ الْجَزَاءِ أَمَدُهَا»؛ مدت‌شان آن‌قدر زیاد است که جزا بردار نیست!. «وَ تَفَاوَتَ عَنِ الْإِدْرَاكِ أَبَدُهَا»؛ بقائشان هم همین‌طور از طرف دیگر. از یک طرف ازلی هستند و از یک طرف ابدی، نعمت‌هایت همه‌جا را فرا گرفته. خب، از این معلوم می‌شود که او یادش رفته که برای اظهار مصیبت و ناله و گریه و این‌ها به مسجد آمده!. چگونه این‌طور شد؟! کسی که در نعمت دارد می‌غلطد، آن چیست و این چیست؟ آن حالت شخصیتش است، این حالت عرَضیتش است. افراد معصوم مثل ذاتیت و عرَضِیت می‌مانند. ذات‌شان این است که می‌گویند شکر و تواضع و یاد خدا، بقیه‌ی چیزهایش، امور عَرَضی است که پیدا می‌شود و رفع می‌شود مثل سایه‌ای که می‌آید و می‌افتد و بعد یک ساعت دیگر نیست. این حال را برای‌شان دارد. 🔺ظهور علاقه و اخلاص حضرت زهرا سلام الله علیها به خدای متعال بعد از حمد و این‌ها که در واقع علاقه نشان دادن به خداست، آن طوری که پدر حمد می‌کرده و می‌گفته؛ در روایت دارد که وقتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) به مسجد می‌آمدند مثل این‌که دیگر کسی را نمی‌شناختند. او هم مثل این‌که الآن مشغول این حرفه‌ی خدایی دارد می‌شود، مثل این‌که یادش رفت برای چه به مسجد آمده!. می‌فرماید: «وَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ» چرا شهادت می‌دهد؟ مگر این‌جا می‌خواهد نماز بخواند؟ چگونه است؟ اذان می‌خواهد بگوید؟ نه! می‌فرماید: «كَلِمَةٌ جُعِلَ الْإِخْلَاصُ تَأْوِيلَهَا»، این شهادتی که من می‌دهم، یک شهادتی است که دارد اخلاص مرا نسبت به خداوند اظهار می‌دارد. چیز دیگری در من نمی‌گذارد، از غیر او خالصم می‌کند. یعنی شماها اهل تأویل "لا اله الا الله" نیستید بلکه فقط اهل ذکرش هستید. اهل "لا اله الا الله" زبانی هستید. «و ضَمَّنَ القلوبَ مَوصُولَها»؛ آن‌چه که این شهادت و این کلمه، انسان را به او می‌رساند، جایگاهش عرش دل انسان است؛ «قلب المؤمن عرش الرحمن» این کلمه چنین نعمتی است. «وَ أَنَارَ فِی التَّفَكُّرِ مَعْقُولهَا»؛ در فکر کردن و تأمل در این کلمه نوری قرار داده که انسان منوّر و روشن می‌شود. انسان تاریک است صرف نظر از فکر خدا. روشن است با ذکر خدا، با شهادت خدا. ادامه دارد... ☑️ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama