🌹رمان نشانی عاشقی🌹 #قسمت_هجدهم مسیرم از نیما جدا میشه . به سمت در ورودی خواهران میرم وبعد وارد حرم میشم.با دیدن گنبد طلایی هوش ازسرم میپره.نیما روفراموش میکنم.باقدم های تند جلومیرم.آوازه ی نقاره خونه دلم رو میلرزونه. آنقدر که اشک از چشمهام روون میشه. دستم روبالامیارم تااشکام رو پاک کنم.!اما نه... این اشکها با بقیه ی اشکها فرق داره...از کجامعلوم شایدفردای قیامت  همیین اشکا به دادم برسن... انبوه جمعیت اجازه نمیده که وارد بشم.ازهمین رو دررو محکم میچسبم.از ته دل ضجه میزنم...وامام رضا روصدا میزنم.عقده این چندوقت بدجوری تودلم  جاخشک  کرده.... توی حال وهوای خودمم که دستی از پشت شونه هام رونوازش میده.به سمتش برمیگردم... یه پیرزن خنده رو که چادر رنگ و رفته اش رودودستی چسبیده. ــ کاری داشتی مادرجانـ؟ کنارم میشینه ــ منم یه نوه ی سرطانی داشتم.شفاشو از همین اقا گرفتم و با انگشت اشاره ضریح رونشون میده لبخندی میزنم و سرم روتکون میدم ــ ایشالا خدا درد توروهم درمون کنه... ــ ها؟؟ لبخند پررنگ تری میزنه و ازجاش پامیشه... منم شونه ای بالا میندازم و ازجام بلندمیشم. وای خدا دوباره این بصیری گم شد... البته به عبارتی من گم شدم. دنبال نیما میگردم.بایدتوهمین صحن باشه اخه ازهمینجا اومدیم تو. یه پسر با  کاپشن طوسی و شلوار لی روی یکی ازفرش ها نشسته درحال سجده اس. چقدشبیه نیما لباس پوشیده... یک لحظه شک میکنم که اون باشه ولی منصرف میشم نیما کجا و این کجا.. فک کنم نیما حتی نمازخوندن بلدنباشه... میخوام برگردم که سرازسجده برمیداره... از تعجب چشمام چارتا میشه.اینکه بصیریه.میرم سمتش ــ نمازم که میخونی ... از سرجاش بلند میشه و به طرفم میاد. کفش هاش رو ازتوی پلاستیک درمیاره میندازه جلوپاش ــ میدونی، تو سجده ام چی میگفتم ــنه خم میشه تاکفشش رو بپوشه ــ از خداتورو میخواستم. اخم هام روتوهم میکنم... با قدم هلی بلند ازش دور میشم یاســـمین مهرآتین