🌷نکته تفسیری صفحه ۲۳۲🌷 فرمان سعادت بخش: بررسی تاریخ انسان ها نشان می دهد که هر انسان عاقل و باشعوری، در هر زمان و مکان، راه و روشی را برای زندگی پیش‏ گرفته است. این راه و رسم ممکن است ثمره ی تعالیم پیامبران یا نتیجه ی ادیان ساختگی و انحرافی مانند بت پرستی، یا راه و رسمی بر اساس میل و خواسته‏ ی فردی باشد؛ یعنی زندگی بر اساس لذّت جویی و هوسرانی. بر همین اساس، قرآن کریم بارها بر این مطلب تأکید کرده است که هر انسان در میان راه‏های مختلفی که برای زندگی کردن وجود دارد، باید راهی را انتخاب کند که او را به سعادت و خوشبختی حقیقی برساند. از همین ‏رو، مطالعه‏ ی ادیان مختلف و راه و روش های گوناگون زندگی، و مقایسه‏ ی آنها با دین و راه و رسم خود انسان، لازم است. خداوند در این آیات و آیات قبل و بعد، به سرگذشت حضرت موسی و فرعون اشاره می کند و بیان می فرماید که قوم فرعون، به جای توجّه به معجزات و دلایل موسی، از فرمان فرعون پیروی کردند؛ «در حالی که فرمان فرعون، آنها را به سوی سعادت و خوشبختی راهنمایی نمی کرد». البتّه فرعون ادّعا می کرد که قومش را به راه سعادت هدایت می کند و می گفت: «من فقط راه درست را به شما نشان می دهم و شما را به سعادت هدایت می کنم.» حقیقت امّا این بود که راه سعادت او به آتش دوزخ می رسید! آری، او پیشوایی بود که مردم را به جهنّم فرا می خواند و در روز قیامت، پیشاپیش قومش قدم برمی دارد و آنان را به آتش دوزخ وارد می کند . این حقیقت نه تنها در مورد دین حقّ موسی و راه و رسم باطل فرعون وجود داشته، که در مورد تمام ادیان و راه و رسم های زندگی انسان وجود دارد. به‏ همین‏ سبب، هر انسانی باید بیندیشد که پیروی از کدام روش زندگی، سعادت واقعی او را تأمین می کند. از این رو خدا به پیامبر می فرماید که با شهامت کامل در برابر انکار کافران بگوید: اگر راه و روش بهتری از سوی آفریدگار هستی برای زندگی دارید، برای من بیاورید تا من هم از آن پیروی کنم. آری، اسلام تمام انسان ها را به تفکّر و داوری بی طرفانه دعوت می کند و از آنها می خواهد که بدون تعصّب قضاوت کنند و از میان تمام راهها، بهترین راه و روش زندگی را برگزینند؛ امّا با قاطعیت تمام اعلام می کند که برای رسیدن به سعادت، هیچ راهی بهتر و مطمئن تر از راه قرآن و اهلبیت وجود ندارد؛ دینی که برای انسان بیشترین احترام را قائل شده و بهترین برنامه را از پیش از تولّد او تا پس از مرگش ارمغان آورده و هیچ مخالفتی با خواسته های طبیعی و منطقی او ندارد؛ بلکه در پی شکوفا کردن استعدادهای نهفته‏ ی انسان و ایجاد بهترین زندگی برای او در دنیا و زندگی پس از مرگ است. پیشوایان دین نیز با قاطعیت تمام انسانها را به بررسی ادیان و مکاتب مختلف دعوت کرده و به آنها اطمینان داده اند که هیچ راهی بهتر از راه ایشان پیدا نخواهند کرد. در روایتی از امام باقر می خوانیم: «به شرق جهان بروید یا به غرب عالم پا بگذارید، هیچ دانش صحیحی را [که به سعادت حقیقی تان منجر می شود] نخواهید یافت مگر اینکه از نزد ما اهل‏بیت صادر شده است.» البتّه به یاد داشته باشیم که دین اسلام همیشه با عملکرد ما مسلمانان برابر نیست؛ به همین ‏سبب، ما حق نداریم عقب‏ماندگی و مشکلات خود را به اسلام نسبت دهیم؛ زیرا اسلام، چیزی ست، و ما مسلمانان، چیزی دیگر. آری، « اسلام به ذات خود ندارد عیبی/ هر عیب که هست، از مسلمانی ماست».